Wad 'n eiland

Aruba. Daar is geen van ons eerder geweest. En we weten eigenlijk niet zo goed wat te verwachten: het is meer ingericht op Amerikaanse toeristen dan Curacao. Het waait hier nog een heel pak harder dan op Curacao, maar ondanks de woei voelt het warmer. De omgeving (in ieder geval die van Oranjestad) is wat minder verrommeld en naar goed Caribisch gebruik is het gezellig lawaaiig. Oh ja, en duur....door het toerisme zijn drankjes en eten op de wal behoorlijk aan de prijs. Leuk om hier te zijn, en het ligt op de route naar Colombia en vormt daarmee een goede stop-over om te wachten op een goed weerwindow om door te varen.

Nog maar een zonsondergang

Waarom een goed weather window ? Het is in de Carieb toch altijd mooi weer met een lekker passaatwindje ? Ja, waar, echter...  De noordkust van Colombia is de trotse bezitter van de hoogste aan de kust gelegen bergketen: toppen van 5500 meter hoog die 'al' 40 kilometer landinwaarts liggen.  Daarbij steekt de noordkust van Colombia ook nog een stuk de Caribische zee in: het schiereiland Guajira met daarop Cabo de la Vela is een echte kaap met alle windeffecten die daar typisch bij horen.

Dit hoekje vereist wat planning

Effect: de passaatwinden worden afgebogen en versterkt door de kaap. 's nachts zorgen de hoge bergen voor afkoeling van de lucht erboven. Die koude lucht valt vervolgens met hoge snelheid langs de bergen naar beneden naar zee. Met elkaar een roerig stukje water en het is niet voor niks dat deze passage in de top 5 van meest lastige stukjes water is opgenomen. 

Het stadhuis van Oranjestad

Volgens guru Jimmy Cornell moet je rond deze kaap alles maal 3 doen (windsnelheid, golfhoogte) en is het het beste om 20-50 mijl buitengaats te blijven. Als (soms letterlijke) klap op de vuurpijl kan het hier langs de kust ook nog misdadig zwaar onweren.

Oranjestad

Het beste is om te wachten tot een zo kalm mogelijke wind-  golf- en buien-voorspelling en dat lijkt zaterdag 2 augustus te gaan gebeuren: we richten ons voorlopig hier op en bekijken elke dag de weerontwikkelingen. Het heeft wel wat weg van verwaaid liggen op Terschelling: elke dag even kijken of het pluis is om terug naar de wal te zeilen (en de aanwezige zeilerscommune die elkaar vast houdt met gedachten over hoe het er buiten wel (of niet) uitziet. Dat is dan wel een beetje anders. We zijn hier de enigen vooralsnog, en hebben alleen de blogs en verhalen van andere zeilers.

Renaissance island

Nu is wachten op Aruba zeker niet vervelend. Op vrijdag hadden we gevraagd bij de havenmeester van Windkreek Marina of er mogelijk een plekje voor ons was in de haven en zowaar, er is een box vrij tot 17 augustus. We spreken af om zondag de haven in te gaan voor 4 dagen en mogen daarom op zaterdag einde van de dag alvast de pasjes en polsbandjes voor het Renaissance Resort ophalen.

Eén van de vele charterzeilboten

Pasjes en polsbandjes? Jawel, als havenligger ben je ook gast van het Resort en mag je van alle voorzieningen gebruik maken. Dat laten we ons natuurlijk niet twee keer zeggen. Voor USD 55 per dag (en na zes dagen, zo ontdekken we later,  USD 40 per dag)  gast op een 5-sterren resort, met als enig verschil dat we op onze eigen boot slapen.

Toerist in 1,2,3....

Gelabeld als échte toerist dinghyen we zaterdag voor de laatste keer terug naar de boot. We eten nog een keer van de Mahi, deze keer naar recept op afstand van Fabian: met de juiste tips plakt de sesam-seasoning deze keer wel aan de vis (iets met bloem en ei) en we eten er nog lekkerder van dan gisteren.

Vis v2.0 met dank aan Fabian

Robert rondt de dag nog nuttig af met het oplossen van een storing: we hebben het vermoeden dat zowel de VHF als de AIS onvoldoende bereik hebben: we zien andere schepen pas vrij laat, en ook oproepen op de VHF worden regelmatig niet beantwoord. Dit zou kunnen komen door een antennefout. De diagnostics van de AIS geven aan dat we een SWR hebben van bijna 5:1 wat wil zeggen dat het meeste zendvermogen teruggereflecteerd wordt in de kabel en niet door de antenne wordt uitgestraald. 

Wie doet zoiets ?

Eerste verdachte is de bekabeling bij en onder de mastvoet en verrek: kern én mantel zitten samen in één kroonsteentje. Kortsluiting dus. Wie dit in elkaar heeft gezet ?  Het past wel in het patroon van de gebrekkige ankerlier installatie : de vorige eigenaar of wie dan ook het onderhoud deed was geen electrotechnisch genie, maar meer een soort Zweedse kok met draadjes en stekkers.

Geimproviseerd zonnescherm, UV factor 12 !

Na het netjes geisoleerd aansluiten van mantel en kern is de SWR 1.1 op 1, zijn we direct zichtbaar op Marine Traffic, en komen we met 1W zendvermogen 5 uit 5 binnen bij Harbour Control Aruba. Opgelost. We nemen ons voor om vóór vertrek naar Colombia de hele 12-volt installatie na te lopen of er nog meer van dit soort (potentieel gevaarlijke) ongein in de installatie aanwezig is.

Oranjestad

We gaan zondag op tijd anker op en varen naar de haven. Aanleggen gaat vlot ondanks de wat krappe plek en het resortleven kan beginnen. We beginnen met een bezoekje aan Renaissance Island, een privé-eilandje voor de kust van Aruba waar je met een gratis watertaxi heen gebracht wordt. 

In de watertaxi

Op het eiland is alles voor je geregeld: strandbedden, parasols, handdoeken, snorkelgear en ander waterspeelgoed. Alleen je drankjes moet je nog afrekenen, hoewel we vermoeden dat je het resort ook 'all-inclusive' kunt boeken: een Amerikaans meneer naast ons heeft al voor 12.00 uur 2 emmers met blikjes/flesjes bier op en biedt ook vriendelijk aan ons aan. Wij vinden het nog wat vroeg voor bier dus bedanken vriendelijk. Wie weet hoe luidruchtig Amerikanen sowieso al zijn: deze heeft zeker 15 bier op, je kunt je er wat bij voor stellen. Een slechte dronk heeft hij in ieder geval niet.

Renaissance Island

Op de terugweg naar de marina stappen wij af bij de 'halte' Oceanview, en zien de watertaxi doorvaren tot in het gebouw aan de andere kant van de haven: ons vermoeden was juist: de watertaxi vaart door tot in de foyer van het andere hotelgebouw. Nice !

Doorvaren tot in de foyer van het hotel

We blijven Nederlanders dus we checken 's avonds de volgende complimentary amenity: de gym. Net geopend, alles nieuw, mooie wellness-achtige badruimtes erbij, sportdrank, water, fruit. Het kan niet op. Op dezelfde verdieping is ook een officeruimte met desktop computers en printers. We moesten nog extra bemanningslijsten printen: zo gezegd zo gedaan. Ten slotte bekijken we nog even de wasserette: tot ons aangename verrassing is er een wasruimte op de 1e, 3e, en 5e verdieping met gratis (!) wasmachines en drogers. 

In de gym

Een cruisers-walhalla. Het doet ons denken aan Terschelling: hier vinden we het nooit vervelend om fors havengeld te betalen omdat er wasmachines zijn, het sanitair gratis is, de koffie. Dit in tegenstelling tot ander havens waar je eerst dik betaalt en vervolgens nog voor alles erbij apart moet afrekenen. 

Volledig aan mensen gewend

Zeker toen de kinderen klein waren kwamen we hier graag: even wasjes draaien, water tanken, en weer door. Nou, deze sensatie roept Windkreek Marina ook een beetje op. Tel daarbij op dat de afstand naar de vaste wal (Venezuela) ongeveer net zo ver is als naar Harlingen, en dat er een gasplatform halverwege op de route ligt. Feels like home. 

Goede en gratis wasmachines en drogers.

We duiken vol in het luie, gemakkelijke, resort leven: maandag nadat Anneke klaar is met werk gaan we wassen en ondertussen zwemmen in het zoete buitenzwembad. We spelen een spellletje beach volleybal en levend schaak met 3 Vlaams/Brazilianen die hier op vakantie zijn. Gezellig !

Het zwembad op het resort

Dinsdag en woensdag een herhaling van zetten: zwemmen, wassen, naar de gym, even de stad in, een klusje aan boord. Dit is heel goed uit te houden hoewel we een schuin oog houden op het weerwindow om zaterdag naar Colombia te vertrekken. 

Flamingos van het huis

Meike en Ties houden ook een schuin oog op een vertrek naar Colombia maar dan in September. Woensdag boeken ze de tickets: Santiago de Compostela - Madrid - Bogota- Carthagena op 17 september. En dat voor maar 330 euro p.p. inclusief bagage. Niet slecht en vast een gevolg van de historisch goede verbinding tussen beide landen.

Relaxen in de schaduw

De katten vinden het ook leuk dat we in een marina liggen: op woensdag missen we Teiger en vragen de security of ze misschien een kat hebben gezien. Dat hadden ze vandaag niet maar gisteren wel, een wit-rode. Dus ze waren dinsdag al de hort op. Woensdagavond laat klopt security op de boot: hij heeft een rode kat gezien, of ik 'm wil volgen naar de bosjes achter de steiger. Check: Fireball. Die gaat dus ook aan de wandel.

Krabje

Donderdag gaan Anneke en Amarins shoppen in Oranjestad. Robert zit weer met zijn knie omhoog: deze is weer dik en pijnlijk en nee, dit is geen theater om niet mee te hoeven winkelen. Terwijl de dames goed slagen in de stad checked Robert met een kreupele poot alvast wat apparatuur voor vertrek zaterdag, en verrek de kaartplotter buiten doet het niet. Eerste verdachte is het eerder deze week weghalen van de oude bekabeling van de ankerlier. deze liep via de navigatiehoek en mogelijk is daar wat los getrokken met al het gerommel daar. Check, de gebroken voedingsdraad weer aan elkaar gemaakt en alles werkt weer.  

Waarom doet de plotter het niet ?

Inmiddels is de de Deinde ook op Aruba aangekomen en we organiseren een spelletjesavond hier aan boord. Uiteraard moet er Hitster gespeeld worden en het is reuzegezellig. De crew van de Deinde raakt ook erg enthousiast van alle benefits van de haven en ook voor hen is er nog een plekje voor de komende paar dagen, wachtend op een weerwindow.

Met de kids van de Deinde

Met nog steeds de neuzen gericht op een vertrek op zaterdag gaan Robert en Anneke vrijdagmorgen vroeg met de bus naar Customs en Immigratie om uit te checken. Eigenlijk moet je om uit te klaren met de boot weer terug (tegen wind en golven) naar Barcadera. Niet handig. En we hadden wel eens iemand horen vertellen dat hij met dinghy was gegaan. Nou, dan moet over land ook kunnen. Ware het niet dat je dan aan de landkant van de douane-poort aan komt. 

Van alle gemakken voorzien

De busrit zelf was al leuk: je ziet zo een andere kant van het eiland. Door het iets te vroeg uitstappen moesten we de laatste 500 meter lopen. 's ochtends vroeg als het nog enigszins koel is ook niet erg behalve dat je goed op moet letten: er zijn geen trottoirs en je wil niet voor je donder gereden worden. Eenmaal bij customs was de vraag waarom we niet met de boot kwamen snel gepareerd: dat is totaal niet handig. Vriendelijk als ze hier zijn wilden ze ons zo ook wel uitklaren, behalve dat dat kennelijk op de dag van vertrek moet (en niet zoals meestal 24 uur voor vertrek). Hier valt helaas geen mouw aan te passen dus we gaan onverrichterzake weer terug, 

Oranjestad

deze keer met een lokaal minibusje die bij de grote rotonde bij het Parkietenbos voor ons stopt. Zo maak je weer wat mee, behalve dat we dus zaterdag terug moeten komen. Robert neemt zich voor met de dinghy te gaan: dan kun je binnendoor tussen eiland en buitenrif en is het vlot en veilig te doen, en kan de boot blijven waar deze is.

Renaissance Island

Echter, wispelterug / onvoorspelbaar als we soms zijn (komt dit bekend voor ?) onstaan er in de loop van vrijdag bedenkingen. De weermodellen werden de laatste dagen al steeds een beetje minder gunstig en vandaag kruipt het ECWMF model verder naar GFS toe en de oplossingen geven inmiddels 20-25 knopen gemiddelde wind aan rond Cabo de la Vela. Dat kan daar zomaar 35-45 worden, nog los van de vlagen. Het is weliswaar voor de wind en met golven in de rug, maar we hebben we het liever wat kalmer. 

Toch geen afscheidsmaal, maar niet minder lekker

De strategie om zaterdag wat later te vertrekken om niet in de nacht de kaap te ronden werkt ook niet meer: de heersende wind neemt daar in de loop van de zondag weer behoorlijk toe. Daarbij is er eind komende week een écht rustig weergat, ligt de Deinde nu ongeveer naast ons in de haven, hebben we toch tot minimaal 17 september in Colombia én bevalt het luxe-leventje ons hier best goed.

Een groene reiger in de haven

Stay put dus. We komen voor de derde keer bij de havenmeester met de vraag of we nog wat langer mogen blijven liggen. Deze knikt en glimlacht beleefd: het is een voor hem bekend fenomeen. Er zijn zelfs mensen nooit meer vertrokken, zo goed beviel het leventje hier. Zo een vaart zal het met ons niet lopen, maar we nemen het er hier nog even van voor we ons storten op zuid- en middenamerika.

Nog eentje dan

Mingo !