Kat in 't bakkie

Goede genade wat is het warm deze dagen in Cartagena. De middagtemperatuur is ongeveer 33 graden, de luchtvochtigheid is ongeveer 90%. Dit geeft een gevoelstemperatuur boven de 40 graden en bovendien staat in de haven niet veel wind. 

Dé foto

Bij de kleinste activiteit breekt het zweet je aan alle kanten uit, al zijn we inmiddels al best aardig gewend aan de warmte. 

Spaanstalige self-service kasa, jaja !

Minca was een fijn koel intermezzo en als we de klimaatgemiddelden van Peru opzoeken zijn we om. We waren al van plan te onderzoeken of een rondreis Peru mogelijk is. Nu zetten we er als een soort klimaatvluchteling vaart achter. En we zijn, relatief al, in de buurt natuurlijk.

De poessies proberen de koelste plek te vinden

Op dinsdag (19 augustus) gaat Anneke eerst aan het werk. Robert gaat er in de airconditioned ruimte naast zitten om wat uitzoekwerk te doen op Amazon en voor een reis naar Peru. Anneke had 'voor de grap' aan chatGPT gevraagd om een reis voor te stellen van 14 dagen Cartagena naar Peru en er kwam een heel bruikbaar advies uit met hoe te reizen, wat te bezoeken, hoe rekening te houden met hoogtes etc.etc. Als we de opties en suggesties zelf verder uitzoeken blijkt dit een heel behoorlijk advies te zijn.

Lekker afkoelen in een regenbuitje

Vanaf de boot komt het bericht dat de koelkast en vriezer het niet meer doen. Alarmfase Rood ! Gelukkig bleek dat een make-up tas tegen de aan-/uit-schakelaar was gelegd. We krijgen een appje van Perjan en Micheline van zeiljacht Come-di die we op Curacao hebben leren kennen en die nu een paar weken backpacken door Colombia. Ze zijn in Cartagena en we gaan aan het eind van de dag met elkaar wat eten en drinken in het oude centrum. Deze keer worden we muzikaal begeleid door een straatgitarist die, laten we het netjes zeggen, nog wat moet oefenen. Het is op zich niet heel slecht, maar in elk liedje dezelfde lick en slide verwerken om het ergens op te laten lijken...tja.

In de MRI wachtkamer

Op woensdagochtend terwijl Anneke aan het werk is en Amarins de foodblog aan het schrijven is hakt Robert de knoop door: er moet naar de knie gekeken worden. Herstel duurt te lang en er is toch wel wat zorg of je e.e.a. niet kunt verergeren door door te blijven lopen. Contact opnemen met de alarmcentrale van de zorgverzekeraar gaat nog niet zo makkelijk. Het is een regulier Nederlands nummer a EUR 2,00 per minuut vanuit Colombia en er is geen whatsapp of andere internet optie. Er is een wachtrij en geen indicatie hoeveel wachtenden er zijn. Na 18 euro opgestookt te hebben en geen idee hoe lang e.e.a. nog kan duren hangen we op. 

De bierkeuze is reuze

We bedenken een geitenpaadje. Mem wil wel vanaf Nederland de alarmcentrale bellen en dan via de speaker Robert met hen laten spreken. Dit lukt prima en we hebben groen licht lokaal zorg te zoeken. First things first dus we gaan eerst als Anneke en Amarins ook klaar zijn naar de Caribean Plaza Mall. Heerlijk in de airco en vooral ook in de veronderstelling dat we hier een (camping-)wasmachine kunnen kopen. Dit is zo ongeveer het laatste uitrustingsstuk wat we nog missen aan boord, naast een melkopschuimer (ok, en een airfryer). De wasmachine vinden we niet, de opschuimer wel. 's Avonds maken we de eerste heerlijke boord-cappuccino. De was moet nog even aan de wal gedaan worden wat prima is zolang we nog in de bewoonde wereld zijn.

Goede promo !

Dan breekt de dag aan om kennis te maken met het Colombiaans zorgsysteem, en dit lijkt erg goed te werken. Terwijl Anneke en Amarins zich vermaken in de airconditioned werkruimte gaat Robert in een taxi naar Medi-help op Boca Grande. Eigenlijk moet je een afspraak maken maar dit is telefonisch erg lastig, dus maar op goed geluk erheen. Na 10 minuten zit Robert al in een behandelruimte en is door een verpleegster bloeddruk, hartslag en saturatie gemeten. Dat is kennelijk standaard, wat je ook mankeert. 

Zonsondergang in de haven

Een dienstdoend arts komt daarna de knie bekijken. In Spaans en pseudo-engels gaat dit wonderwel goed. Met een verwijzing voor een MRI mag Robert een gebouw verder en ook de MRI kan direct gemaakt worden. Amper twee uur later staat er in de online-omgeving een verslag van de radioloog met foto’s (van de knie, niet van de radioloog) en staat er een afspraak met een orthopeed. Die laatste kan helaas pas op 16 september plaats vinden, dat duurt nog lang.

Ice coffee bij de Mac, lekker !

We trekken het verslag van de radioloog door google translate en dat baart toch wat zorgen: beide meniscussen gescheurd, waarvan 1 complex, en een scheurtje in de kuitspier vlakbij de knie. We beraden ons op wat te doen: wachten tot 16 september? Stel dat er geopereerd moet worden, dan horen we dan pas de 16e en liggen we nog tot wie weet hoe lang in Cartagena. De alarmcentrale geeft aan dat er niet een andere 'klasse-1' kliniek is in Cartagena en dat Santa Marta de dichtstbijzijnde anders is. Dat schiet ook niet op.

Kniekeboe

We leggen contact met een bevriende orthopedisch chirurg in Nederland. Het advies is niet te laten opereren zolang e.e.a. niet zodanig belemmerend is dat er niet gezeild/gereisd kan worden. Iets met leeftijd en artrose en complicaties later (hoemtiedoem). Dat is goed nieuws en neemt de meeste zorg weg. 

Om dit te vieren gaan we s' avonds een drankje doen in de stad waar we de Deinde tegen komen. Als we verstellen over onze plannen om naar Peru te gaan bieden ze spontaan aan op de katten te willen passen, op hun boot. Of ze dit echt zeker weten? Ja, heel erg zeker. Wij zijn verguld. dat reist een stuk fijner.

's avonds wordt er gesport

Vrijdag staat in het teken van reizen: Pake en Beppe vliegen naar Santiago de Compostela om Meike en Ties op te zoeken. Wij boeken vliegtickets naar Peru. De goedkoopste en snelste optie is met JetWays maar deze maatschappij krijgt hele beroerde reviews op precies het pijnpunt bij zo'n reis: op het vliegveld komen en dan horen dat de vlucht overboekt is, om daarna wie-weet-hoe-lang te wachten om alsnog te kunnen vliegen. We boeken bij Latam, iets duurder en met een extra overstap in Bogota, maar dan weten we zeker dat we er komen. Het betalen maakt wel indruk: 5.500.000 pesos. Gelukkig is de wisselkoers 50.000:1.

Heit en Mem in Spanje

Nu we de tickets hebben moet de reis verder ingevuld worden met hotels en dit hangt weer af van hoe we willen wennen aan de hoogte en wanneer we Machu Picchu willen bezoeken. Toegangskaarten voor MP moet je maanden vooraf boeken, maar wij vinden nog 3 kaarten voor circuit 2 (met het 'National Geographic' uitzichtpunt erbij en de stadsrondleiding) in de ochtend.

Koffiebar in de oude stad

Het organiseren van zo'n reis kost nog best wat tijd en de zaterdag is al zo'n beetje voorbij als we alles geregeld hebben. Een transfer in Cusco, hotels in Ollantaytambo, Aguas Calientes en Cusco, en trein- en buskaartjes en toegangsbewijzen. ING fraudedetectie zal wel weer wat triggers krijgen; wat er nu toch allemaal weer gebeurt op de rekening en credit-card van de familie.

Gelukkig is er nog tijd om met de Deinde de stad in te gaan voor drankjes en vertier. Het Plaza de Trinidad is afgeladen met streetfood aanbieders, locals, artiesten en het is reuze gezellig. We vinden nog een plekje op het terras van Belcanto en de avond vliegt om.

Thriller

Het is vooral Anneke die zich verheugt op het koele weer in Peru. Zij kan het minst goed tegen de hitte in Cartagena. Een prima incentive om zondag in de airco aan het werk te gaan (ook omdat woensdag een reisdag is). Robert en Amarins gaan er gezellig bij zitten om nog wat logistiek te regelen én via Amazon o.a. een wasmachine te bestellen. 

We besluiten ook om bij terugkomst uit Peru zo snel mogelijk naar de Islas Rosarios te zeilen. Deze paradijselijke eilandengroep ligt op een dagafstand zeilen van Cartagena. Hier staat meer wind, kun je vanaf de boot zwemmen, en heb je niet de stadshitte. We zeilen dan rond de 15e terug naar Cartagena om Meike en Ties op te halen. 

Vreemde marketing

Over koel weer gesproken: de temperaturen in Cusco (op 3600 meter hoogte) varieren van rond het vriespunt in de nacht tot ongeveer 18 graden overdag. En daarbij gaan we ook nog naar Rainbow Mountain op 5300 meter hoogte. We gaan later op zondag nog naar de mall om wat extra warme kleding te kopen. 

Te warm voor protest

Maandag wederom een werkdag voor Anneke maar ook 'kat in ‘t bakkie'-dag: we hebben afgesproken dat de Deinde vandaag Teiger en Fireball komen ophalen voor de logeerpartij bij hen aan boord. Als ze dan toch de hele tent afbreken hebben we nog 1 dag voor vertrek om iets anders te regelen: Javier werkt in de haven als bootoppas en had al eens aangeboden ook dagelijks voor voer en water te kunnen zorgen op onze eigen boot. Logeren bij een familie met 3 kinderen die dol zijn op katten is natuurlijk wel beter.

Katten in het bakkie

Rond het middaguur hebben we alles klaar staan en komt de Deinde met de dinghy de poessies ophalen. Ze laten zich zonder ook maar 1 miauw of stribbel in de reiskooi zetten, zo warm hebben ook zij het. Dit gaat er in Nederland wel anders aan toe. Niet veel later krijgen we foto's vanaf de Deinde dat ze daar al heerlijk relaxt de boel aan het verkennen zijn. 

Wij vermaken ons de rest van de dag met inpakken, de boot opruimen, en het opdrinken en opmaken van aangebroken verpakkingen die anders toch maar bederven in onze afwezigheid. Een poging (Arubaanse) eieren te bakken voor lunch strandt bij ei nummer 3: deze is bedorven en we gooien de hele doos bij het afval. 

Ze doen hier ook aan jeugdzeilen

Dan breekt een lang reisdag aan. Zelfs nog wat langer dan gepland. Planes, trains and automobiles, maar dan in een ander volgorde. De taxi naar het vliegveld gaat vlot en de security ook. Als resultaat zitten we weer eens veel te vroeg bij de gate.

Bij de gate

We hebben een kalme vlucht naar Bogota waar de tocht langs immigration en security ook weer heel vlot gaat. De transferroute van domestic naar international loopt via de hoofdingang en we snuiven heel even de koele (niet frisse ;) ) berglucht van Bogota op. Heerlijk na al die warmte in de Carieb.

In Lima lijkt alles vlot te gaan. Ook moeten we langs een immigratieofficer (omdat Amarins 17 is kunnen we niet door de self-service) maar we krijgen helaas geen stempel in het paspoort. Het léék vlot te gaan: aangekomen in de vertrekhal blijkt onze aansluitende vlucht naar Cusco geannuleerd te zijn. In de korte rij bij de Latam service balie spreken we een Duitse reizigster: zij zou zelfs al op een vlucht eerder zitten maar die was ook al geannuleerd. Als ze maar niet de volgende....

Nu komt het goed, startkabels

Onze theorie is dat ze vluchten cancellen omdat er niet genoeg tickets geboekt zijn maar bij de balie houden ze het op een technisch defect. Achter ons staat een meneer met startkabels, dus plausibel, hij komt vast het vliegtuig starten. Zonder gekheid: we lopen maar een ruim uur vertraging op door het omboeken, krijgen een voucher voor wat drinken en eten, en komen alsnog om 00.30 in Cusco aan.

Op het zuidelijk halfrond, winter

Wel hebben we nog een 'koffer-gate'. Een dame van Latam wil onze boardingpass zien en probeert vervolgens onze trolley-koffer in de 'is je onder-de-stoel-tas-niet te groot-ruimte' te proppen. Dat past natuurlijk niet, en we laten zien dat we voor een trolley betaald hebben en daarom het probleem niet begrijpen. Ze portofoont wat heen en weer, praat met de supervisor, en opeens snappen we het. Door de cancellation zijn we omgeboekt, in een andere boarding-groep terecht gekomen, en deze groep kan geen handbage bijgeboekt hebben. Tenzij je dus omgeboekt bent zoals wij. Gevalletje 'computer says no', en als ook zij het begrijpt is het snel opgelost. Handig dat we inmiddels een beetje Spaanse spreken.

Met de katten gaat het goed !

We moeten alleen nog van Cusco naar Ollantaytambo en onze taxichauffeur staat ons buiten op te wachten. We wandelen de heerlijke koude lucht in, Cusco ligt op 3600 meter. Het lijkt wel winter. Strikt genomen is het dat ook: we zijn nu op het Zuidelijk halfrond en hier is het nog winter. Ook merken we aan de hoeveel zuurstof dat we ineens op hoogte zijn, vooral als je een stuk loopt of spullen sjouwt. Er zit hier ongeveer 35% minder zuurstof in de lucht.

Eerste uitzicht in Peru

Onze chauffeur brengt ons vlot naar Ollantaytambo, een rit van ongeveer twee uur. Hij kent alle gaten en kuilen in de weg en manoeuvreert ons kundig over de soms erg slechte wegen en vreselijk steile drempels. Hij spreekt goed Engels en wij een un poco Spaans en het is gezellig in de auto. Hij rijdt graag 's nachts omdat het dan zo lekker rustig is. 

Prachtige struik

Op de autoradio speelt 'El Condor Pasa', uiteraard. Omdat het nacht is zien we niets van de omgeving, wel zien we prachtige sterrenhemels. De andere uitzichten houden we te goed voor de weg terug over een paar dagen. 

Ollantaytambo

Uitendelijk zijn we om 2.30 in het hotel en wel behoorlijk af. De ontvangst is hartelijk, de kamers zijn ruim en na een kop coca-thee gaat snel het licht uit. Een lange dag zo met elkaar.

De incatrail

Als we woensdag de gordijnen openen weten we niet wat we zien: hoge bergen, besneeuwde toppen, een tuin met prachtige bloemen en planten. In de verte horen we regelmatig de hoorns van de dieseltreinen die hier af en aan rijden richting Machu Picchu. Buiten is het heerlijk koel en fris maar de zon is warm. Het geeft een beetje een voorjaars-wintersport sensatie.

Ollantay opgraving

Na een heerlijk ontbijt gaan we Ollantaytambo in. Deze stad ligt in de voor de Inca's heilige vallei en was de laatste verdedigingslinie voor Machu Pichu. De stad is rijk aan bouwwerken uit de Inca-tijd. 

Overal waar je kijkt is het prachtig

Het pad naar het station

We kopen drie CBT-passen die toegang geven tot heel veel musea en archeologische sites, waaronder de Ollantay-opgraving. Het is een hele klim maar met wat voorzichtigheid en beleid lukt het Robert om boven en weer beneden te komen. Beneden wacht een zachte beloning: Alpaca's !

Alpaca's !

Helemaal boven op Ollantay

Na zo'n lange reisdag en een kort nachtje, strijken we naar Ollantay neer op het balkon van Restaurant Ollantaytambo. Dit zou één van de beste restaurants hier moeten zijn en ze maken hun faam waar. Een menu del dia voor 35 SOL (ongeveer 9 euro). We bewaren de cavia en alpaca voor later en kiezen ceviche, gegrilde forel, gegrilde kip, sopa artesenne. Allemaal heerlijk. Amarins kiest een iets veiliger menu: een lekkere burger.

In Ollantay

Enige dissonant (letterlijk) bij het eten is de enigszins vals fluitende Peruaan met een extreem beperkt repertoir van ongeveer twee regels. Deze beste man zit beneden op straat en heeft er echt lol in: hij begint met spelen als er een toerist langsloopt, en stopt meteen weer als er niets te verdienen valt. 

Koe en Alpaca (goed zoeken)

We bellen even met Oma, en zelfs haar valt door de te telefoon op dat er een raar geluid op de achtergrond is.

Cavia !

Met nog koffie na gaan we, ook al was het voor ons lunch, al richting zonsondergang. Zomaar een dag voorbij. We lopen nog een rondje door de stad, kopen een snack voor vanavond en gaan op tijd terug naar het hotel. 

Er leven hier nog Inca families

Er wacht ons nog een boel reizen, indrukken en hoogtemeters, een beetje rustig aan kan geen kwaad. Anneke zet de wekker op 03.00 uur: er is in Friesland een belangrijke meeting waar ze bij wil zijn.

Overal irrigatie kanalen

Dan breekt de 'trains' aan uit het rijtje vervoersmiddelen, althans later op donderdag. Maar niet nadat we nog een dag doorbrengen in Ollantaytambo. We beginnen in het chocolademuseum met een workshop chocolade maken. Van de ongebrande, ongepelde boon tot een chocolade-tablet met vulling; we gaan het hele proces door inclusief het maken van traditionele Inca en Spaanse chocolademelk. Erg leuk, en lekker natuurlijk.

chocolade workshop

Zelf vullen met allerlei lekkers

De volgende stop is ook culinair, maar dan met een voor ons Nederlanders wrang randje. Restaurante y museum de Cuy. Voor als je dit nog niet wist, een Cuy is een cavia. En die eten ze hier graag. In het museum zijn hokjes met zeker honderd cavias. Schattig, maar allemaal voor het restaurant. Op één na, die is huisdier en kun je aaien. Tja, 's lands wijs, 's lands eer. En waarom zou je het niet eten, alleen omdat het er schattig uit ziet. Toch ?

Cavia's hebben ook een Inca huis

We vervolgen met een mooie wandeling door het buitengebied waar ook een aantal Inca-ruïnes te vinden zijn en sluiten wederom heerlijk af bij Restaurant Ollantaytambo. Na het ophalen van onze tassen in het hotel lopen we naar het station: om 19.30 gaat onze trein naar Agua Calientes. 

Zie je hier op veel daken.

Ook weer in het donker. De treinkaartjes in de middag waren USD 399 pp (!!!) en deze 'maar' USD 70 pp. Op de terugweg reizen we bij licht dus deze laten we even voor wat het is. Inca Rail en Peru Rail hebben het monopolie op dit traject en kunnen vragen wat de gek er voor geeft. En aangezien dit de enige manier (los van 4 dagen hiken) is om Machu Picchu te komen. Nou ja, tel maar uit. Er zijn voldoende gekken.

.Wandelpad

Op het station is het mooi om het boarden van de treinen te bekijken. Dit gaat heel georganiseerd en in het geval van Inca Rail begeleid door medewerkers met Inca kostuums en vaandels. Lekker toeristisch maar leuk om te zien. 

Stoere treinen

De zware diesellocs staan ondertussen te dreunen, klaar om weer een aantal rijtuigen met toeristen het dal door te zeulen. En de nodige lokale Peruanen natuurlijk, deze betalen ongeveer 6 dollar voor een kaartje.

Voorstelling in de trein

Wij reizen met Inca Rail en krijgen in de trein een voorstelling over een Inca krijger die zijn liefde niet kan bereiken (maar natuurlijk later toch). Zoals gezegd is het donker dus in plaats van ons te vergapen aan het landschap raken we gezellige aan de praat met Miguel, een Mexicaanse jurist die probeert alle wereldwonderen af te reizen.

Zomaar een straat in Ollantaytambo

Na een rit van ongeveer anderhalf uur stappen we om 21.00 uur uit in Aguas Calientes. Vanuit hier vertrekken de bussen naar Machu Picchu. Was het eerst een boerengehucht, nu is het door het toerisme een bruisende stadje dat echter maar om één ding draait, juist ja. We kopen snel nog buskaartjes en checken in in het hotel. 

Landbouwterrassen in Machu Picchu

We belanden voor een drankje in Murtar, een Peruaanse bar, en trakteren ons op Pisco Sours, de beroemde Peruaans cocktail op basis van Pisco, de nationale drank. Om ons heen zien we grote borden met patat en gefrituurde kip voorbij komen. Dit wordt door zo'n beetje iedereen besteld en we nemen ons voor dit morgen, als we honger hebben, ook te doen.

Zo hoog, en dan zo'n stad bouwen

Na een goede nachtrust, gaan we aan het ontbijt en sluiten daarna aan in de rij voor de bus naar Machu Picchu. Waar je chaos zou verwachten is alles bijzonder strak georganiseerd. Je toegangskaarten zijn voor een bepaald tijdslot, en de wachtrij bij de bus is ook zo georganiseerd. Wij staan in de 09.00 rij en op enig moment komt de rij in beweging en voor je het weet zit je in een bus naar boven.

Maar niet voordat je natuurlijk door een aantal gidsen bent benaderd of je van hun diensten gebruik wil maken. Gelukkig zijn officiële gidsen hier herkenbaar aan hun badges dus je hoeft niet bang te zijn opgelicht te worden. 

Onze gids

Aangezien Machu Picchu zonder gids niet veel meer is dan een stapel stenen (ok, beetje overdreven) huren we eentje in. De man spreekt goed engels, heeft een net tarief (65 dollar) en naar later blijkt is hij ook een aardige en kundige gids.

Geen onderschrift nodig

De busrit omhoog is al een belevenis: de bergen, het woud, de afgronden. Schitterend. Af en toe durft je bijna niet naar beneden te kijken. Eenmaal boven is ook alles strak georganiseerd. 

Uitzicht vanuit een Inca woning in Machu Picchu

We beginnen met een klim naar het beroemde uitzichtpunt, deels over de oude inca trail. Daarna dalen we af de stad in en krijgen we een rondleiding over de landbouwterrassen, langs de zonnetempel, de woningen, de school enzovoorts. 

De rechtertop is te beklimmen

Blik in het dal

Ook hier leven lamas, vroeger ook als lastdier

De natuur is schitterend, de stad is schitterend en het verhaal erachter is indrukwekkend. Een prachtige ervaring. 

Het spoor loopt dwars door Aguas Calientes

In de bus terug naar beneden is het stil. Mensen zijn moe of onder de indruk. Of beide. Eenmaal beneden gaan we eten op de Mercado de Abastos. Op de eerste verdieping is de groente- en fruitmarkt en op de tweede verdieping zijn allemaal eettentjes voor de lokale Peruanen. Geen toeristen en een heerlijk lokale maaltijd voor 2,5 euro. We verwennen ons nog met een verse fruitjuice en komen weer bij.

Mercado de Abastos

Amarins vindt het wel even prima zo qua activiteiten voor de rest van de middag en gaat naar het hotel. Je zal ook maar weken achter elkaar met je ouders opgescheept zitten. Robert en Anneke gaan naar de Aguas Calientes: de warme bronnen iets verderop in de heuvels. Hier kun je heerlijk badderen in warm, heilzaam water. 

Bij de Aguas Calientes springs

We houden het er tot ongeveer 5 uur uit, maar dat was meer om niet met donker terug te hoeven. We hadden er best nog een paar uur langer kunnen blijven weken, heerlijk.

In de trein terug

Weer verenigd in het hotel gaan we terug naar Murtar voor de kip met patat die we eerder zagen. We begrijpen nu waarom dit zoveel wordt besteld: heerlijk. Na een goed maal en een drankje hebben we snel de pijp uit na zo'n intensieve dag en we gaan naar bed: morgen staat er weer een reisdag op het programma, terug naar Cusco om vanuit daar een aantal andere bezienswaardigheden te gaan bezoeken.

Cusco