Nadeel van al dat gespartel in heerlijk tropisch warm water is dat het een oorontsteking kan opleveren. Dit wisten we al van de vorige keer toen Meike aan de beurt was, deze keer is het Amarins die klachten heeft. We kijken het een paar dagen aan maar de klachten verdwijnen niet. Na het weekend gaan we een huisarts opzoeken. Met wat paracetamol is het over het weekend wel vol te houden, en het resort life hoeft er niet hevig onder te lijden. Af en toe een bakje Starbucks-troost help ook, in ieder geval mentaal. De Starbucks zit natuurlijk 'conveniently close' bij onze ligplaats: amper 50 meter lopen.
 |
| Weer heerlijk zeilen |
Nu we hebben besloten iets later naar Colombia te zeilen begint het ritueel opnieuw: weermodellen in de gaten houden, een klusje hier en daar aan de boot, en vooral nog even all-in resort style. En zorgen dat Amarins haar oor geneest, zodat ze niet onderweg nog (meer) klachten krijgt.
 |
| Tevreden klanten in Spanje |
We gaan zaterdag voor het eerst in de avond zwemmen in het zoetwater zwembad. Heerlijk afkoelen na een lange warme dag. Nou ja, afkoelen: er blijkt ook een whirlpool te zijn met warm (warm !!) water. Een vreemde sensatie, vooral als je daarna weer in het relatief koude zwembad springt: je benen en onderlijf voelen koud (na een tijd in heet water geweest te zijn) en je bovenlijf voelt warm omdat het zwembad water warmer is dan de buitenlucht. Je voelt de scheiding ergens halverwege je rug en buik alsof je met een deken om koud water in loopt, heel apart. Je maakt wat mee op zo'n resort.
 |
| Pool by night |
In het bubbelbad maken we kennis met een Canadees koppel wat een timeshare heeft in het resort: dit zit al 30 jaar in de familie, en ze mogen elk jaar een vaste week gebruik maken van 'hun' appartement. We beppen gezellig over koetjes en kalfjes in Nederland en in Canada, onderwijl bubbelend en borrelend in superheet water, onder een wassende maan met een koele bries door de palmbomen. Het kan minder.
 |
| Dagtrips-ontvangstcommitee bij de cruiseterminal |
Tot onze stomme verbazing zien we vanuit het zwembad Teiger voorbij lopen tussen wat bosjes en de gevel van het resort. Die is dus gezellig van de boot, langs het 5 o'clock café danwel over het parkeerterrein hier naartoe komen lopen. Nou wisten we dat ze zich al aardig thuis voelden maar dit gaat wel ver. Ze lopen vrolijk de steiger op en af, liggen overdag vooral aan boord te slapen en gaan 's avonds en 's nachts de hort op. Het wordt tijd dat we weer ergens voor anker gaan liggen.
 |
| 's avonds op Renaissance Island |
Zondag een herhaling van zetten, behalve dat we niet naar het zwembad gaan maar naar het resort-strand. Lekker lezen en zwemmen, een paar wasjes in de machine, een sundowner, life is good. De weermodellen lijken goed om donderdag alsnog naar Colombia te vertrekken dus daar richten we ons nu op. Voor de boodschappen maken we het onszelf ook makkelijk deze keer: De Super Food plaza bezorgt gratis in de haven als je voor minimaal 100 AWG (ongeveer 50 euro) bestelt. Daar zit je hier al heel snel op, dus we plaatsen een online bestelling voor de basics om tot aan Colombia eieren, groente en vlees te hebben. Oh ja, en noodles natuurlijk, voor de snelle trek.
 |
| Op het resort-strand |
Maandag werk-dag. In meerdere opzichten. Anneke heeft een lastige casus die even wat meer aandacht vraagt deze week. Zij vertrekt 's morgens in de vroegte naar de super-airconditioned Starbucks om vanuit daar te werken. Robert gaat op zoek naar een huisarts en weet met behulp van de lokale kennis van de havenmeester een afspraak te maken voor Amarins.
Er zijn op Aruba twee inloop-doktersposten. Alleen is die in de buurt van het hotel gesloten op maandag, en de tweede is aan de andere kant van het eiland, een lange taxirit heen en terug. Gelukkig kunnen we bij een 'gewone' huisarts terecht op ongeveer 25 minuten lopen van de haven. Om 10.00 staan we daar op de stoep, melden ons en nemen plaats in de wachtkamer.
 |
| in de supermarkt hebben ze kruiden tegen alle kwalen |
De uiterst vriendelijke van dienst stelt wat vragen en kijkt vervolgens in Amarins haar oor. 'Een geperforeerd trommelvlies met erachter een ontsteking'. Amarins verschiet een paar kleuren omdat ze niet weet dat het niet zo ernstig is als het klinkt. Verdachte is het kitesurfen en de klappen op het water, gecombineerd met het vele zwemmen. Er is maar één soort antibiotica-druppels die hier voor helpt, en die mogen we bij de apotheek iets terug op de looproute meteen ophalen. Hiermee moeten de klachten snel verdwijnen, al moet ze zorgen dat er nog minimaal 4 weken geen zeep in het oor komt.
 |
| Toch nog in de toeristentram |
Terug op de boot is Anneke nog steeds druk met werk dus Robert gaat wat bootklussen doen terwijl Amarins zich verdiept in hoe haar studie rechten te vervolgen: kan dit in het buitenland, en waar en hoe dan. Een goed initiatief om te kijken wat er mogelijk is en wat je daarvoor eventueel moet voorbereiden. Meike heeft inmiddels vanuit Spanje zich ingeschreven voor de Minor aan de open universiteit. Ook al zo verstandig. En ook Ties krijgt steeds concreter ideeën bij wat hij wil doen volgend jaar: toch een koksopleiding zo lijkt het. Mooi vak !
 |
| Anneke had het koud, raar. |
Aan het einde van de dag heeft Anneke grote voortgang gemaakt en ligt de bal weer even bij anderen. Tijd om te ontspannen dus. We gaan uit eten bij The West Deck: een strandrestaurant niet ver van het resort. We keken er op uit vanuit de ankerplaats. Nu zijn we natuurlijk wel vaker ergens wat gaan eten op Aruba, maar dan was het een pizzatje, of een lunchdeal. Nu is het even 'echt' uit eten. Zalige cocktails, heerlijk voorafjes en super hoofdgerechten én een goed glas wijn, en dit alles met een fantastisch uitzicht over zee inclusief zonsondergang.
 |
| Heerlijk ! Margharita verdekt opgesteld |
De weerberichten zijn nog steeds goed dus het vertrek op donderdag is inmiddels aardig zeker. Anneke gaat dinsdag door met werk (what must be must) en boekt weer de juiste en best mogelijke voortgang. Ondertussen worden de boodschappen bezorgd, keurig in tasjes, met de vlees en vriezerproducten in ijs, goed geregeld hier.
Stelden we eerder ons vertrekmoment uit: nu verandert ook de bestemming. In Santa Marta zijn in het weekend hele zware stortregens geweest waardoor delen van de stad zijn overstroomd en het rioleringsysteem is overgelopen in de baai. Vanuit de daar aanwezige cruisers wordt hulp georganiseerd en aangeboden en we zouden zeker helpen als we daar zouden zijn. Echter met de keus nog voor ons, besluiten we om direct naar Cartagena te varen: nog 120 mijl verder. Een dag en nacht extra, voor ons geen probleem en qua weervoorspelling past dit ook. We weten een ligplaats te reserveren in de Club da Pesca, een verenigingshaven middenin het centrum. Meike en Ties vliegen 17 september ook naar Cartagena, en we kunnen hier eventueel al die tijd blijven liggen. Een mooie uitvalsbasis om het land te ontdekken.
 |
| laatste rit in de watertaxi |
De dag vliegt voorbij met van alles en nog wat, maar niet zonder ons nog over te geven aan de laatste must-do: aan het eind van de dag naar Renaissance Island en daar de zonsondergang meemaken. Het is er heerlijk rustig zo laat op de dag en het is een afscheid van Aruba en van dit heerlijk luxe leventje voor nu.
 |
| Lekker lezen in de schaduw |
Op de weg terug in de watertaxi raken we nog aan de praat met Amerikanen die hier met een Cruiseschip zijn en daypasses hadden gekocht voor het eiland (dat kan ook, à 150 USD pp). Als wij vertellen dat we hier met de eigen boot zijn vragen ze wat te doen om te leren zeilen om dat ook te kunnen later. Nou, dan ben je bij ons natuurlijk aan het goede adres. p.s. Ebel, als je een boeking krijgt uit de USA van een piloten-koppel van Delta Airlines, alsjeblieft.
 |
| Is het weer zo ver |
De woensdag begint met iets wat we lang niet hebben meegemaakt. Teiger komt met heel veel gemiauw de boot op en wij weten meteen wat dat betekent: een muis, vogel, rat, of een andere prooi. De vogel formaat duif wordt fijn bij Robert op het laken gedropt. Een fijne manier van wakker worden, not. Het vertrek staat nog steeds op donderdag dus vandaag is pre-vertrek dag. Anneke en Amarins gaan nog een keer met Addison en Lacy van de Deinde de stad in en Robert doet wat technische checks aan de boot: de tocht naar Colombia kan een pittige zijn dus alles moet goed voor elkaar zijn.
 |
| s'mors geslaagd |
 |
| Fik op het strand, feels like home |
Bij aanvang krijgen alle ouders een goed glas wijn van het huis. Amarins krijgt ook een glas in de hand gedrukt zonder enige vraag of opmerking terwijl aan duidelijk jongere kinderen wordt gevraagd of ze al 21 zijn. Geen vragen stellen, gewoon aanpakken.
 |
| Nog even sportief doen |
Hadden we ons voorgenomen vroeg naar bed te gaan: het loopt even anders. Het is na afloop van de s'mors te gezellig met de aanwezigen, gaan nog zwemmen, in het bubbelbad, weer zwemmen, en we zijn uiteindelijk om elf uur weer op de boot. Amarins nog wat later omdat het met de verzamelde jongeren ook reuzegezellig is. Wat een fijne laatste avond. En nu wegwezen.
 |
| Bij customs |
Ons vertrek naar Colombia wordt ingeluid met mislukte poging nummer 2 om makkelijk uit te klaren. Robert dinghiet om zes uur in de morgen naar Barcadera om uit te klaren. Met de dinghy planeer je tussen rif en land door in een half uur naar Customs en Immigration. Deze zijn alleen onverbiddelijk: de hele boot moet hier komen. Het is dus afhankelijk van wie je treft, hoewel de regel op zich duidelijk is. Onverricht terzake weer terug dus waar Anneke de boot vertrekklaar heeft gemaakt én Amarins nog even de Starbucks heeft ontdaan van vertrekkoffie. Na het aan dek hijsen van dinghy en motor gaan we alsnog met ons hele hebben houden naar Barcadera.
 |
| Langszij de sigarettenboot |
Gelukkig is het rustig met de wind en golven en doen we er niet langer dan een uur over. Wel ligt het hele dock vol met visser- en vrachtboten uit Venezuela die aan het laden en lossen zijn. Omdat we met onze diepgang niet helemaal naar achteren kunnen varen waar nog een beetje plaats lijkt, gaan we langszij een klein vrachtsscheepje die dozen sigaretten aan het laden is. Hadden we nog gerookt....
Uitklaren gaat vlot en we zijn alsnog om 10.00 weer los van de kade. Direct buiten zetten we zeil, stoppen de motor, en koersen richting een punt 20 mijl noord van de bericht Cabo de la Vela. Aruba verdwijnt langzaam uit zicht en aan de horizon ligt een nieuw land met nieuwe avonturen.
 |
| Rolling, rolling....boom in de genua |
12 mijl van Aruba verbreekt Elon onze internet verbinding: dat werkt dus zoals beloofd. Ons onbeperkt roaming abonnement werkt niet op open zee. Wel kunnen we voor EUR 2,30 per gigabyte data kopen als we meer dan 12 mijl offshore zijn. Nog steeds een koopje vergeleken met de alternatieven. Dan maar even niet streamen en je gebruik beperken tot een weerbericht en wat berichten en foto's. We zetten deze Oceaan-modus nog even niet aan, het is ook wel fijn niet connected te zijn een keer.
 |
| Teiger wil ook graag geborsteld worden |
Het weer is zoals we hoopten: een mooie lopende wind van 15-20 knopen die onder de invloed van Aruba wel nog regelmatig qua richting schift, en een zee van ongeveer 1,5 meter. Met wat zeilwisselingen, lunch en diner, is het zomaar avond en gaan we ons vertrouwde 3-uurs wachtschema in. De autopilot stuurt goed, voldoende wind, volle maan erbij, heerlijk. Wel varen we in silent-mode: we hebben de AIS alleen op ontvangen staan en niet op zenden. Zo zijn we onzichtbaar voor eventuele piraten. We varen relatief dicht bij de kust van Venezuela en better-safe-than-sorry. Dit betekent wel ook voor ons iets beter opletten: andere scheepvaart 'ziet' ons niet, wij hen wel. Gelukkig is het hier niet druk. We sturen wel even aan appje naar Stiens dat we dus niet op MarineTraffic te zien zijn en waarom. Voor dit appje zetten we even oceaan-modus aan: dat werkt dus ook, top.
Vrijdag in de vroege morgen zijn we al op de kop van La Guajira: het naar het noorden uitstekende schiereiland en meest noordelijke deel van Colombia. Dit is het eerste punt waar het enorm kan spoken door acceleratie van wind rondom de landmassa en de achterliggende bergen. We sturen ruim 20 mijl vrij van land, en merken een half uur een windtoename van 20 naar 30 a 35 knopen. En dat is dus bij een gunstig / rustig weatherwindow en ruim vrij sturend. We snappen de waarschuwingen wel.
Iets later merken we een duidelijke afname van de wind en is het even dobberen: of dit kaapeffect is, of een ochtenkalmte net na zonsopkomst. zeg het maar. We laten de motor zachtjes meedraaien om voldoende snelheid te houden tot na een uurtje de wind weer de verwachte 20 knopen waait.
Met een lekker gangetje gaan we vissen. Kijken of er deze keer tonijn op het menu kan komen, hoewel we ook een Mahi niet terug zullen gooien. Na een aantal uur is het ineens 'rrrrrrr'. En dat betekent maar één ding: beet ! Nog een paar keer gaat de reel door de rem heen 'rrrrrr'. Anneke gaat het gevecht met de vis aan die aan het geluid van de reel te horen groot moet zijn. Helaas is de kracht uit de lijn en bij verder binnenhalen blijkt het aas verdwenen. Kennelijk was deze vis te groot voor onze (dikke !) vislijn. Hoe groot zullen we nooit weten, maar zeker veel groter dan ons vorig record van 1m50.
 |
| Vissen |
Wel sneu voor de vis: die zwemt nu met een lure met grote haak en een stuk lijn in zijn bek. Of het sneuer is dan aan boord van een jacht getrokken te worden, in stukken gehakt te worden en in de pan te verdwijnen? Het lijden is nu zinloos, dat voelt anders dan een vis vangen als voedsel. (n.b. we vissen absoluut met plezier, maar niet voor de 'lol').
De boot zeilt ondertussen lekker door, de wind blijft door staan en we doen ons klassieke 4-uurtje: de middagborrel en - snack (alcoholvrije borrel wel te verstaan). Na een diner met Arubaanse kip, groeten en rijst gaan we weer de volgende nacht in.
 |
| Prachtige avondwolken |
Deze nacht maken we kennis met een ander weerfenomeen waar dit gebied beroemd, of berucht, om is: onweer. In ons weatherwindow hebben we ook hier zeker naar gekeken. Het onweer hier is niet kinderachtig, gevoed door het warme water, het vocht in de atmosfeer, de hoogteverschillen en nog wat factoren. Iets om rekening mee te houden. Vanaf ongeveer middernacht, als de bovenluchten voldoende zijn afgekoeld, zijn de condities goed voor het onstaan van buien, gelukkig allemaal boven land vannacht.
 |
| En zonsondergang net eerder |
Het is wel een mooi schouwspel: vanuit onze koerslijn ongeveer 20 mijl uit de kust zien we alle ontladingen, horen de donders, maar blijven net vrij van het slechte weer. Bij zonsopkomst zijn we nog net niet ter hoogte van Santa Marta: de tweede beruchte kaap. Hier wilden we op dit tijdstip zijn: ben je hier in de nacht dan heb je last van de beruchte valwinden uit het hooggebergte.
Het onweerschouwspel zet door en alsof er een knop om gezet wordt daalt de temperatuur een paar graden, draait de wind ongeveer 50 graden, en ruik je ineens houtvuren en tropische regenwoudlucht. Is het outflow van de bui? Of een restje valwind wat zo ver buitengaats en laat in de nacht afgezwakt is ? We denken het laatste en wat dan ook de oorzaak is: het is een geweldige ervaring.
 |
| In de verte de bergen van de Sierra Nevada |
Nu de zon op is zien we hoe allemachtig hoog die bergen zijn. Eerst zie je een gewone bergachtig kust met wat reliëf aan de horizon en ineens zie je erachter een nog veel (veel !) hogere berg als een soort enorme wolk erboven. 5500 meter zijn de toppen, en deze liggen vrij dicht aan de kust. Een imposant gezicht, zeker als ook de sneeuw zichtbaar wordt in de ochtendzon. Met de ochtendzon verdwijnt ook het onweer.
 |
| Cake fase 1 |
Zo dicht bij Santa Marta werkt de Starlink weer en we checken de laatste weerberichten: vandaag (zaterdag) gaat de wind er al eerder uit dan eerst verwacht en dat terwijl we in ieder geval voor donker Barranquila voorbij willen zijn. Hier mondt de grootste rivier van Colombia uit (de Magdalena rivier). In de monding kan veel puin drijven: bomen, struiken, etc. En die wil je graag zien om het zonodig te kunnen ontwijken.
 |
| Cake fase 2 |
We berekenen de benodigde minimale snelheid om op tijd bij de rivier te zijn en zetten de motor bij waar nodig. Dat is al heel snel: rond 10.00 uur is alle wind weg en stomen we verder. Anneke maakt gebruik van de vlakke zee en gaat aan de slag om een cake te bakken in de omnia oven. Vers limoensap en rasp, een half pond boter, een bende suiker, meel, bakpoeder. Weer de goede balans van vet en suiker met limoen voor de smaak. Het resultaat ziet er niet alleen heerlijk uit, maar smaakt ook super. De 4-uur snack beslaat ongeveer de halve cake en voor het diner hebben we niet meer nodig dan wraps met kipnuggets en salsa. Kipnuggets? Jawel, we hebben een heuse vriezer aan boord.
Het is niet te missen wanneer we het stroomgebied van de Magdalena rivier inkomen: er is in de zee een harde grens tussen blauw en bruin water die we overvaren. Mooi om te zien hoe de verschillende zoutgehaltes niet mengen. Vanaf hier is het opletten niet ergens tegenaan te varen. We hebben een beetje stroom tegen omdat we nog naar de monding toevaren maar het houdt niet erg op.
 |
| Mooie overgang tussen rivier- en zeewater |
Barranquila is ook zichtbaar aan de horizon maar wordt steeds meer aan het zicht onttrokken door een gigantische onweersbui / supercell die (gelukkig) boven land ontstaan. Daar hoeven ze voorlopig niet de tuin te sproeien.
De riviermond zijn we snel over waar we nog even moeten opletten omdat er een vrachtschip naar buiten komt. Vanaf hier hebben we wat stroom mee omdat we nu voorbij de monding zijn en dus meevaren met de uitstroom. De hoeveelheid debris valt mee en we hoeven maar af en toe een beetje koers te verleggen om iets groens of groots te ontwijken.
 |
| Dikke bui boven Baranquilla |
Ook hier hebben we weer de windveranderingen, deze keer duidelijk door de supercell: eerst hebben we een warme zeewind waarin het klam en heet voelt (de inflow van de bui), en als je bui ons iets voorbij is krijgen we ineens een koele landwind, en ruiken we de stad en het achterland (de uitflow van de bui).
De wind is te zwak en veranderlijk om echt stabiel op te zeilen dus we laten de motor een beetje bijstaan en glijden zo de avond in met nog 60 mijl te gaan naar Cartagena. We zetten de klok een uurtje terug en in de loop van de avond zien we weer overal weerlicht, maar nu ook op zee en achter ons. Dat is slecht nieuws. Vannacht beperkt het onweer zich dus niet boven land.
Tijdens de 23.00 - 02.00 wacht van Robert bouwt zich een dikke bui op met continu hoog weerlicht maar ook felle inslagen in zee achter ons. Robert schat in dat als wij sneller varen de bui langer nodig heeft om ons in te halen en in de tussentijd iets naar rechts beweegt. Meer gas erop dus. Even buiten om op de de kaarplotter te kijken zijn er twee enorme ontladingen vrij dicht achter ons (3 a 5 km afstand). Het bliksemkanaal staat minuten later nog op het netvlies en de klappen zijn enorm.
 |
| Deze was nog ver weg |
Wanneer zoiets bij je in de buurt inslaat is het door de enorme veldsterkte en daardoor veroorzaakte inductie einde oefening voor alle electronica aan boord: het is tijd om kritieke electronica in de oven (kooi van Faraday) te leggen zodat we na een eventuele inslag dichtbij in ieder geval nog reserve navigatie- en communicatieapparatuur hebben die werkt.
Bij de wisseling van de wacht treft Anneke Robert in de kajuit aan. Buiten zijn is onnodig risico. Gelukkig gaat de activiteit achter ons vrij snel na de wachtwissel eruit en is er behalve een geweldige lichtshow geen gevaarlijk onweer meer.
 |
| De skyline van Cartagena |
 |
| We zijn er |
Aan de horizon ontstaat wel een andere lichtshow: de lichten van de skyline van Cartagena worden steeds duidelijker als de miljoenenstad langzaam maar zeker dichterbij komt. We stellen het ons voor dat het er ook zo uit moet zien als je nachtelijk New York in vaart: het woud aan verlichte wolkenkrabbers aan flats.
Precies met het eerste daglicht en een spectaculaire zonsopkomst zijn we ter hoogte van het Boca Grande kanaal: dit is een toegang naar de stad voor kleine schepen die de te varen afstand met ongeveer 20 mijl verkort. Hier ligt een onder-water dam waar je maar op één plek met een boot overheen kunt en deze plek is gemarkeerd met een tonnenpaar. Al van ver zien we het licht van de tonnen en met genoeg daglicht zijn we voor de ingang. De doorgang is ongeveer 60 meter breed en de coordinaten van het midden ervan hebben we in de kaartplotter gezet.
 |
| Over de onderwaterdam, tussen de tonnen |
We varen de doorgang haaks op het tonnenpaar aan zoals de instructies beschrijven en toch tikken we met het roer iets aan: het achterschip komt wat omhoog maar het lijkt meer iets elastisch dan iets hards wat we raken. De dieptemeter geeft continue 5 meter aan. En het roer is veel minder diep dan de kiel, terwijl er nauwelijks golven staan. Een raadsel wat we raken, maar het was wel 'iets'. In het donkere stadswater van Cartagena kunnen we niet onder water kijken maar als we weer in helder en schoon water liggen moeten we toch kijken of er een beschadiging is. Alle roermechaniek en -werking is wel 'normaal.
 |
| We varen de stad in |
De route de stad in is verder niet bijzonder ingewikkeld maar wel heel mooi. We zien stadstranden en zelfs suppers al op dit tijdstip, en veel snelle open visserboten onderweg naar hun werk. Om half zeven zijn we bij de Club de Pesca en zoeken onze eigen weg naar de toegezegde ligplaats. Zo vroeg zal er nog niet iemand zijn om op te roepen over de marifoon. Toch wel: terwijl we gewapend met stootwillen en lijnen de rij in varen waar onze ligplaats is staat er een marinero te zwaaien. 'Tienes usted una reserva ? '. 'Zeker wel' zegt Anneke in haar beste Spaans. Bij de box staan inmiddels twee collega's klaar om onze lijnen aan te nemen. Ze zijn mooi vroeg in touw hier.
 |
| De vogels laten de katten zien wie de baas is. |
Eenmaal vast in de box informeren we de agent dat we aangekomen zijn. In Colombia moet je verplicht via een agent je zaken met de havenautoriteiten laten regelen, en dan is het gebruikelijk om hen ook direct de immigratie en tijdelijke import van de boot te laten regelen. Kost wel wat meer, maar scheelt ons veel bezoeken aan kantoren en het invullen van allerlei Spaanstalige formulieren. De agent staat om 8.30 op het dock en neemt onze paspoorten mee met de belofte deze maandag weer terug te brengen met de nodige stempels en papieren. Ook belangrijk: we krijgen toestemming van boord te gaan.
Het is hier warm en broeierig en er staat in de haven weinig wind. Bovendien zijn we moe van het 3-daagse oversteekje en Anneke is al vanaf 02;00 wakker. Het oversteekje was net te kort om echt lekker in het ritme te komen. Veel verder dan het bekijken van de havenfaciliteiten (dikke prima !) en een bezoekje aan een dichtbij gelegen supermarktje (koud bier, lauwe wijn en ingredienten voor verse guacamole) komen we daarom vandaag niet meer.
No comments:
Post a Comment