Bienvenido a Colombia

Nadat de agent onze paspoorten vers gestempeld heeft teruggebracht én we op het havenkantoor ons verblijf officieel hebben geregeld kunnen we de hort op. Er is wel nog een kleine hindernis.

Mooie kleuren en planten

Tijdens de overtocht van Aruba naar Colombia heeft Robert zijn knie weer geblesseerd: vanuit een ogenschijnlijk ontspannen zit schiet er weer een felle pijn in de zijkant en holte van de knie. De vorige keer was dit na 1 dag al weer aardig over maar nu is het al sinds donderdag slecht beloopbaar. We gaan dinsdag op zoek naar een brace om het lopen te ondersteunen. 

De Colombiaanse gastenvlag gehesen

Hier in Colombia hebben ze 24-uurs drogisten die ook een soort apotheek zijn waar je allerlei medische hulpmiddelen en medicijnen zonder recept af kunt halen. O.a. antibiotica's, dikke pijnstillers, maar ook allerlei braces. En er zit zo'n winkel op ongeveer 200 meter van de haven. Ze verkopen er ook brood, drinken, snoep, cosmetica: het is een vreemde mix van een DA, een Apotheek en een supermarkt.

Getsemani

Met de knie in bedwang lopen we heel rustig naar Getsemani: dit ligt tegen het oude centrum aan en is de wijk waar de vele kraampjes, eettentjes, straatschilders het straatbeeld bepalen, Heel druk en heel toeristisch natuurlijk maar ook heel leuk. Er groeien grote bomen en struiken, overal zijn felle kleuren gebruikt en er is muziek. 

De oude stadswal gebouwd met koraalsteen

Dit is onze eerste kennismaking met Colombia en het bevalt goed. Op plaza de Trinidad horen we saxofoonklanken van een mini-terrasje komen. Het is jazz veteraan Sabor Salaam, huissaxofonist en -zanger van café Belcanto. Er is een plekje op het terras, bestellen heerlijke fruit cocktails en laten ons wegvoeren op de klanken van Sabor. Hij heeft een tape met baslijnen van jazz en blues klassiekers en improviseert daar op los. Prachtig.

Op enig moment komt de cheffin uit de keuken: een struise Colombiaanse dame in kleurige jurk met schort. Zij zingt twee nummers met Sabor mee om vervolgens zich te verontschuldigen dat ze weer de keuken in moet. Sabor speelt door, nodigt mensen van het terras uit om mee zingen. Robert weigert (dat is beter voor iedereen) maar Vlaamse Sophie wil dat wel en doet dat zeker niet slecht.

We weten ons na een paar uur met moeite van het terras los te weken, in de wetenschap dat we hier nog wel een paar keer terug gaan komen. Bovendien moeten we een burger gaan eten. We hebben van Sophie nog wat tips gekregen waar vooral wel heen te gaan als we richting Santa Marta en Minca willen reizen, handig.

Op de oude verdegingsmuur

Was er op Curacao altijd burgernight bij Uncle J op dinsdag, hier in de marina hebben ze dat ook. De setting is wel een beetje anders: in een airconditioned ruimte, aan gedekte tafels en we zijn op een paar bridgende dames na alleen. De deal is een burger, fries en een bier voor 15.000 pesos (ongeveer 5 euro).

Oud en nieuw

Dat laten we ons als Nederlanders niet ontzeggen. We mogen zelfs kiezen tussen een klassieke burger met ei, bacon etc. of een burger gevuld met blauwe kaas. We gaan alledrie voor traditioneel. De 'and a beer' wordt heel letterlijk genomen. Je kunt het bier niet inruilen voor een frisje dus Robert krijgt drie bier (namelijk ook die van Anneke en Amarins) en de dames bestellen apart een drankje. Daar valt mee te leven in dit dorstige weer.

Hurricane Erin zorgt voor gunstige wind om terug naar de ABCs te zeilen

Tijdens het eten overleggen we over de plannen hier in Colombia. We zijn hier ruim een maand totdat Meike en Ties er ook zijn, hebben voor al die tijd een plek in de marina én er is een marinero die op boten past, ook met daarop eventuele katten. Alle mogelijkheid dus om een een aantal binnenlandse trips te maken. 

Op de toegangspoort naar de oude stad

We besluiten dat we beginnen met een trip naar Santa Marta en de Sierra Nevada en gaan op zoek naar hotels en vervoer. Ook kopen we lokale Claro simkaarten. Het is handig om mobiel internet te hebben als je onderweg bent.

Jezuietenklooster

De katten blijven op de boot met voldoende water en drinken. Dat gaat thuis ook 4 a 5 dagen goed. Ze kunnen door een open luik in en uit en aangezien ze sowieso al de haven onveilig aan het maken zijn moet dat lukken. 

In de kloostertuin

Wel waren we Teiger bijna kwijt: woensdagmorgen om 04.00 uur staat deze met veel lawaai, doorweekt, vies en volledig uitgeteld in de boot. Hij moet ergens te water zijn geraakt en gelukkig een plek hebben gevonden er weer uit te klimmen. Het kost hem een dag om weer enigszins toonbaar te worden en hij ligt los van het af en toe wassen de hele dag voor pampus. We weten niet wat hij heeft meegemaakt maar het zal indruk gemaakt hebben.

Teiger gevloerd (gekaartentafeld)

Na deze tumultueuze start van de dag gaat  Anneke op woensdagmorgen aan het werk en organiseert Robert de reis naar Santa Marta. Een buskaartje kost ongeveer 15 euro p.p. en daar komt dan nog een taxiritje naar het busstation bij. Er is ook op een app 'Indrive' met een city-2-city optie voor lange afstand ritten. Omdat we met drie zijn kan dit voordeliger zijn.  We krijgen in de app een offer om van de haven naar Santa Marta gebracht te worden voor 300.000 peso (ongeveer 60 euro). Duurder dan de bus, maar sneller, en het gemak is voor deze eerste trip ook wat waard. 

Amarins in de jazzbarr

We vermaken ons de rest van de dag in de oude stad met een bezoek aan een boekenmarkt, een parkje, en wat oude straatjes van Getsemani. Op de terugweg lopen we langs de Jumbo supermarkt voor wat kleine boodschappen en om te zien of we hier goed kunnen inkopen voor de reis naar San Blas die later komt. 

Fleurige straten

De weg erheen betekent een aantal keer een drukkere straat oversteken en dat is nog een heel avontuur met het verkeer hier. Zebrapaden liggen er nauwelijks en lijken voornamelijk decoratief. Goed timen en vervolgens met zekere tred aan de oversteek beginnen: dan wordt er vanzelf voor je ingehouden, hoop je. Amarins moet nog even aan deze methode wennen, die heeft met haar verse rijbewjs nog Nederlandse regels in het hoofd.

Contrabas op de fiets

Vanaf de supermarkt nemen we een taxi terug naar de haven. Goed voor de knie en handig met boodschappen. Grote supermarkten hebben hun eigen taxi's die je voor een paar dollar terugbrengen naar de haven. Ideaal, zeker straks voor de grote boodschappen. 

Wanneer het  's avonds iets koeler is (hoewel het blijft hier erg warm en vooral vochtig) pakken we onze spullen, zetten voer en water neer en gaan vroeg op bed: om 05.30 gaat de wekker omdat we om 06.30 worden opgehaald door de taxi. Als je later vertrekt zit je uren shocking klem in de ochtendspits van Santa Marta.

In de museumtuin

Onze chauffeur is op tijd en off we go. Hij rijdt vlot maar wel veilig, naar Colombiaanse normen dan. Verkeersregels zijn hier wat buigbaar (of ze bestaan niet). We houden een lijstje bij van wat we zoal om eens heen zien en dit varieert van met een heel gezin op een motor (zonder helm), naar 50 km/u te snel rijden, bellen en appen tijdens het rijden, doorgetrokken streep negeren, tot met 4 naast elkaar op een tweebaansweg inhalen, en zo'n beetje alles wat je verder verzinnen kunt.

Even een hapje en koffie onderweg

Een uurtje uit Cartagena stoppen we langs de weg voor een koffie en arepas en verder gaat de reis weer. Links en rechts grote vrachtwagens inhalend, toeterend als je een motorfiets inhaalt, en nog even een heuse fittie in Barranquilla: we worden gesneden door een pick-up waarop beide chauffeurs rijdend met open raam en gebalde vuisten elkaar verrot schelden. Een ogenblik later is het ook weer voorbij alsof er niets gebeurd is. Zo gaat dat hier kennelijk.

Apart verkeersbord, betekent 'groot licht uit'

Via wat tolpoortjes, een politiecontrole (waar de chauffeur iets moest betalen, onduidelijk waarvoor, maar hij noemde het corrupt) komen we na ongeveer 4 uur rijden in Santa Marta bij het hotel aan. We kunnen onze spullen vast droppen, krijgen een snelle rondleiding en gaan daarna de stad in.

Santa Marta

Santa Marta kan ons niet zo bekoren: geen bijzondere bouwsels, heel toeristisch, het stinkt er (mogelijk is dit nog van de eerdere overstromingen). Het is leuk er even te zijn maar we zijn blij dat we hier niet met de boot gestopt zijn. 

Typische bar in Santa Marta

Na een stadswandeling en een goede lunch gaan we naar het Musea del Oro: dit is voor een groot deel gewijd aan de originele Indiaanse bewoners van de Sierra Nevada en hun gebruiken, kunst en leven in relatie met flora en fauna. Ook het leven en de onafhankelijkheidsstrijd van Simon Bolivar is geëxposeerd. Alles met elkaar erg interessant.

Indiaanse urn met gezicht van de overledene

Terug in het hotel krijgen we onze kamer, nemen een duik in het zwembad, drinken een cocktail, en gaan rond etenstijd nog even de stad in. By night is het een stuk leuker in de stad: veel mensen op straat, overal muziek, overal eten. We trakteren ons op nacho's en taco's en lopen nog een rondje door het oude centrum.

Even afkoelen in de hotelpool

Op vrijdag, na een goed ontbijt, nemen we een taxi naar Minca: dit is een dorpje in de heuvels bij Santa Marta. Ook erg toeristisch maar dan vooral voor eco-toeristen die de natuur in willen. Het is er heerlijk fris (door de hoogte) en groen. 

Verplicht uitstappen bij het LPG tanken

Ook onze kleine veelpotige vrienden gedijen er goed: enorme vlinders, spinnen, mieren, Amarins krijgt er een halve toeval van.

Kamerplanten

Na wat rondgewandeld te hebben in Minca nemen we contact op met Jorge, de eigenaar van hotel Hukumeizi, waar we twee nachten zullen blijven. Hij adviseert een moto-taxi te nemen vanuit Minca. Waar we eerder dachten dat een taxi zou volstaan snappen we al snel waarom dat niet de beste optie is.

Hier moet je dan door of overheen

 Het eerste stuk over de grote weg is nog te doen, maar de laatste 6 kilometer door de jungle gaat over modderige paden, door rivieren, over planken bruggen. 

Amarins op de mototaxi

Anneke sterft duizend doden achter op de motor. Anneke haar chauffeur appt en belt even tijdens het rijden. Robert maakt de inschatting dat dit het tot nu toe meest gevaarlijk moment van de reis is (dat wil wat zeggen na de autorit tussen Cartagena en Santa Marta). 

In Minca

We komen toch heel en gezond bij het hotel aan en worden warm ontvangen door Jorge. Het hotel ligt in de jungle aan een zwembare rivier, zolang het niet net hard heeft geregend in de bergen). met bomen met apen, toekans, kolibri's en nog veel meer dieren. Prachtig hier.

Badderen in de rivier

We mogen direct aanschuiven voor de lunch en Jorge zijn reputatie wordt meteen bevestigd: we krijgen heerlijk eten, bereid met enkel lokale ingrediënten, zonder ook maar iets kunstmatigs. Dit is Genieten met een hoofdletter.

Heerlijk diner in de jungle

Hukumeizi biedt een geweldige combinatie van comfortabele kamers in de prachtige natuur en een geweldige keuken (Amarins schrijft hierover morgen of overmorgen nog een apart foodblog). We maken een middagwandeling naar de waterval in de buurt, zwemmen in de rivier, en zitten 'gewoon' urenlang op het terras van de kamer naar de bomen en de dieren te kijken.

Een wants met sprieten met gekleurde vlakjes

Het diner is even goed, gewoon wat de pot schaft, maar we zouden niet moeten willen kiezen. Jorge heeft enkele jaren in restaurants gewerkt in Europa en Azië en is nu hier neergestreken om in en met de eenvoud van de natuur te koken. En dat doet hij, met zijn medewerkers, heel goed.

Aapjes !

In de avond gaat het licht snel uit, maar niet nadat we om 00.00 uur Europese tijd Ties hebben gefeliciteerd met zijn 19e verjaardag. We gaan vroeg op bed omdat we om 06.30 op gaan staan om bij het eerste daglicht Toekans en anders vogels te kunnen spotten. Dat we geen Toekan zien drukt de pret niet. De tweede dag hier is een heerlijke mix van eten, wandelen en gewoon de natuur op je in laten werken. 

De heuvels van Santa Marta

Anneke bij de rivier

We steken de rivier over naar het pad aan de overkant. Hier hadden we eerder een man met een ezel voorbij zien lopen en ook een aantal van de medewerkers van Jorge waden hier de rivier over op weg naar hun huizen in het bos. 

Zicht op het Indiaanse huis

We komen na een klein stukje lopen bij een huis of eigenlijk een verzameling hutjes en een openlucht keuken. We worden begroet door de kinderen die er wonen, hun ouders en een boel kippen. Best raar: het pad loopt tussen de hutjes en langs de keuken, het is alsof je dwars door iemand zijn huis loopt. Wat eigenlijk ook zo is.

Kleine kinderen waden hier ook naar de overkant

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Op zondagmorgen gaan we terug naar Santa Marta om vanuit daar de Berlinastur bus maar Cartagena te nemen. Tot Anneke's grote vreugde en verlossing gaan we met een 4x4 door het woud terug en niet met een moto-taxi. Bij de busterminal kopen we kaartjes en we zijn weer onderweg in een minibus met airco én wifi. 

Jorge en zijn superteam

Het is een rit van 5 uur, en vooral het vertrek uit Santa Marta duurt lang: we stoppen een aantal keer om passagiers te laten opstappen en al met al duurt het ruim een uur voor we de stad uit zijn. De stoelen in de bus zijn klein met weinig beenruimte maar het gaat. Eenmaal in Barranquila zijn er lege stoelen over en vindt iedereen wat meer ruimte.

In de bus

In Barranquilla is de hemel leeggeregend, zoveel water staat er overal. Misschien moet er ruimte gemaakt worden voor de Maagd Maria: morgen is het Maria Hemelvaart, een nationale feestdag.  De avond ervoor is het overal feest en dit zie je vanuit de bus: veel straten zijn afgezet, waarop op de kop van de straat een enorme stapel boxen is neergezet waaruit kneiterhard muziek komt. Zó hard dat je in de bus nog bijna een gehoorbeschadiging oploopt.

Have some bamboe

Vanwege deze feestavond is het niet meer zo druk op de weg en het laatste stuk tussen Barranquila en Cartagena gaat vlot. Ook zijn er bijna geen vrachtwagens meer dus hoeft er ook niet meer steeds ingehaald te worden. Het is inmiddels donker, prettig dat het dan rustiger is.

Prachtige zonsondergang vanuit de bus

In Cartagena nemen we een taxi naar de haven. Ook in Cartagena staat nabij de waterkant heel veel water op de weg en het haventerrein is half overstroomd. We denken dat dit door de regen komt maar het is het getij: het is springtij en dan is het avondtij een halve meter hoger dan normaal. Dit is voldoende om de lage kades en wegen te laten overstromen. Terschellinger toestanden. 

Hoog water

Op de boot worden we begroet door Ball maar Teiger zien we niet. Die zal wel de hort op zijn. De volgende morgen is deze nog niet terug en we maken ons wat zorgen. Meestal zijn ze beiden in de ochtend aan boord om bij te slapen van hun nachtelijke avonturen.

Na een ontbijt gaan we naar het oude centrum van Cartagena, wat tegen Getsemani aan ligt. Bij de poort van de haven horen we ineens een heleboel enthousiast gemiauw: Teiger !!!.  Gelukkig.

He's back

Het oude centrum van Cartagena is prachtig: heel mooi bewaarde en onderhouden gebouwen. We bezoeken het Jezuieten klooster en -museum en trakeren ons op goddelijke Colombiaanse koffie. Via de Exito supermarkt (we proberen de grotere supermarkten uit voor het provianderen later in September) en een taxi komen we weer terug op de boot. Over een borrel en een lekker maal maken we nieuwe plannen voor de komende weken.

Jezuieten grafmuur