Drie werelden

 En daar ben je dan. Zo vanaf Schiphol, met je halve hebben en houden, op Curacao gedropt. De eerste boodschappen binnen, wennen aan de warmte, en het leven aan boord. Een iets hardere overgang dan de vorige keer toen we rustig vanuit Nederland onze weg konden keutelen. 

Willemstad skyline

We hebben de eerste week een auto gehuurd. Norwin, de taxichauffeur die ons ophaalde van Hato airport, heeft voor een schappelijke prijs een Hyundai i10 in de aanbieding. We hebben een behoorlijk boodschappenlijst voor onszelf, de katten en voor de boot, en dan is een auto toch wel verrekte handig.

Druk naar Willemstad toe

Amarins is er vrij snel achter dat ze hier niet wil auto rijden (als dat uberhaupt zou mogen, het concept 'begeleiderspas voor 17-iarigen geldt hier helaas niet). Links en rechts inhalen, door rood, geen richting aangeven, kruisingen blokkeren en er dan tussendoor slalommen. Dat is niet wat je in Nederland leert. Op een kruising weten een Porsche en een Mercedes SUV elkaar te raken, dat is een dure voor de verzekering. 

Westpunt

We rijden vandaag (dinsdag) naar Westpunt: een mooi en relaxed strand aan de uiterste westpunt (goh) van Curacao en nemen onze eerste duik in het heerlijk warme Caribische water. Er is alleen schaduw onder de Manzanillabomen, maar het regent niet dus we kunnen hier veilig zitten. Een reuzenschildpad duikt op en wordt meteen belaagd door allerlei snorkelaars. Zullen ze wel gewend zijn denken we. Op de visserijsteiger wordt de net aan land gebracht Mahi en Tonijn verwerkt: dat gaan wij straks ook weer doen. 

Die zit er weer op

Via de Spaanse Water app hebben we afgesproken met een aantal boten die op het Spaanse Water liggen. Niet zoals gebruikelijk op dinsdag bij Uncle J, omdat daar vandaag een privé-feestje is georganiseerd. We spreken af bij de Surfspot, aan het einde van de Caracasbaaiweg.

Hier dan verbinding ?

 Volgens google.maps is het 20 minuten rijden maar als we de rondweg opdraaien staat al het verkeer volledig vast. Morgen is het vlagdag en de avond ervoor lijkt een soort 'koningsnacht' te zijn met muziek en feest. Hiervoor komt het halve eiland naar Willemstad wat de wegen niet aan kunnen.

Anneke probeert een open wifi signaal op te pikken van de bedrijven en restaurants waar we met een file-gangetje voorbij sukkelen. We gaan net te snel helaas, dus het lukt niet om een berichtje te sturen in de app dat we (veel) later gaan komen. Het persé op tijd willen komen is iets heel Nederlands wat we nog af gaan leren, dus dit is een goede oefening in 'laat het gaan'. 

We zijn een uur te laat wanneer we het parkeerterrein van de Surfspot op rijden. Op het terras zit een grote groep vertrekkers waarvan we er een paar van de omschrijving herkennen als van de Maeva, een Waalse boot met o.a. twee kinderen van Amarins haar leeftijd. Helaas spreken ze niet zo goed Engels en is Amarins haar Frans ondanks dat het een examenvak was, behoorlijk verroest. Met handen en voeten lukt het kennis te maken. Enkele Nederlandse boten sluiten zich nog aan en we leren een aantal van de gangmakers kennen.

De klokjes uit Nederland ingebouwd

Onder het genot van koud bier, fruitjuice, een fris avondwindje, en een ietwat chaotisch tot stand gekomen hamburger hebben we een leuke eerste avond aan het Spaanse Water. We worden ook direct toegevoegd aan allerlei whats-app vertrekkers communities met daaronder tientallen subgroepen over wat je al niet kunt verzinnen aan onderwerpen: per regio/gebied, over starlink, over meteo, etc.etc. Alle conversaties willen volgen betekent dat je je niet meer hoeft te vervelen voorlopig.

Bij de surfspot

Bij terugkomst op de boot vinden we de katten wederom in goede conditie. Het is fijn te zien dat ze zich snel aanpassen aan het bootleven. Ze hebben hun slaapplekjes aan boord gevonden, verkennen de buitenkant van de boot, en springen nu zelfs op de wal en op en van andere boten. De activiteiten vinden voorals 's avonds en 's nachts plaats: overdag liggen ze vooral te slapen op een koel plekje. 

Teiger heeft een fijn plekje

Na een dag lekker de toerist uithangen moet er weer gewerkt worden: er zijn op Curacao een aantal hypermarkten waar je groot kunt inslaan. De Mangusa is hier één van en die wordt door ons met een bezoek verblijd. Amarins blijfg op de boot. Zij weet uit ervaring dat dit soort boodschappen doen zomaar een halve dag in beslag neemt en besluit wijselijk niet mee te gaan. 

Met een lijstje gaan Anneke en Robert onderweg. 500 euro lichter, en twee grote volle karren met boodschappen zwaarder, komen we na een paar uur de winkel weer uit. Het past met enige moeite in de kleine Hyundai. Terug in de marina is het met een paar kruiwagens snel naar de boot gebracht maar voordat alles is opgeborgen ben je toch een hele dag zoet geweest.

Zo, basisvoorraad

De categorie 'food' is nu aardig in voorzien: we hebben een goede basisvoorraad. Voor de non-food hebben we nog een hele lijst waar we donderdag mee aan de slag gaan. We kopen USB-oplaadbare ventilatoren (die een hele nacht blijven draaien) bij de HomeDepot. Een heleboel huishoudelijk spul zoals handdoeken, bekers, naaispullen en kattebakvulling bij de homestore. 

Die kattenbak vulling is de heilige graal: het zijn een soort gelachtige korrels die a) overboord kunnen b) niet stinken c) tot wel 2 weken in de bak kunnen blijven zolang je regelmatig de geklonterde delen eruit schept. Ergo: geniaal spul. We ontdoen de winkel van de gehele voorraad van 7 zakken. Je weet nooit waar je het weer tegen komt.

MMSI hack

Nu de AIS aan staat zijn we ook op Marinetraffic zichtbaar, maar nog steeds als een Deense boot met de naam 'Wilma'. Robert programmeert de AIS om zodat onze Nederlandse ID erin komt te staan. Dit moet nog met een 'hack' omdat dit type AIS alleen door de winkelier geprogrammeerd kan worden. Google is your friend en op een cruisersforum vindt Robert de code om dit te omzeilen. Op MarineTraffic verschijnen we eerst als Frank, maar na een paar minuten als 'Wilma / Grutte Grize'. Ja, nog steeds een beetje Wilma: dit staat op alle customs- en eigendomspapieren, zomaar even omgooien kan een boel gedoe geven dus dat doen we maar niet. 

Dolfijne radiozender

De boot heeft nog een probleem met de ankerlier: hier mist een circuitbreaker waardoor de controlbox al twee keer is doorgebrand bij overbelasting van de lier. Robert heeft een breaker en controlbox meegenomen uit Nederland maar om deze te kunnen monteren is een kort stukje accukabel met connectoren nodig. Laten maken is lastig dus we kopen een kabelschoenentang en doen het zelf. Na montage zit alles goed en zou de ankerlier probleemloos moeten werken. Een belangrijke reparatie voordat we naar het Spaanse Water varen.

Hier hebben ze zo'n beetje alles

In de tussentijd draait Anneke twee wassen in de havenwasmachine. De was komt er bijna net zo vies uit als dat deze erin ging, hooguit ruikt het wat frisser. De zoektocht naar een wasmachine voor aan boord is nog niet geslaagd maar de urgentie is weer duidelijker geworden.

Emmabrug bij night

Na al deze nuttigheid gaan we naar Willemstad voor een hapje en een drankje. Bij The Captain komen we net op tijd om nog plek te vinden en we genieten op het terras van het weer, het eten en het drinken. Terug naar de auto lopen we door een donker Willemstad en we tellen 4 grote kakkerlakken (van de ongetwijfeld duizenden) op straat. Een extra reminder dat we geen karton aan boord nemen en de schoenen in de kuip uit doen. In de boot hebben we in totaal 20 verdelgingsdoosjes staan dus het is 'game on'.

Captain Jack

We plannen om in het weekend naar het Spaanse Water te varen: de praktische klussen zijn gedaan en het Spaanse Water ligt vrijer, frisser en gezelliger dan Curacao Marine Zone wat vooral een werkhaven is. Op vrijdag gooien we de watertanks vol (handig, er is een flowmeter aan boord), betalen het liggeld en contacten Norwin of hij de huurauto vandaag al op kan halen zodat we zaterdag de handen vrij hebben om vroeg te vertrekken.

Handig zo'n flowmeter

Om op het Spaanse Water te mogen ankeren heb je een ankerpermit nodig van de Curacao Harbour Master. Het kantoor zit in Willemstad, naast de Immigration Office. We zijn er om 11.20, terwijl ze tussen 11.30 en 13.30 gesloten zijn, en er staan nog mensen te wachten. Gelukkig worden we nog geholpen en met een verse permit komen we weer naar buiten. We mogen tot en met September blijven liggen omdat de datum eerste binnenkomst is geteld (dat was in April) maar dat is voor ons geen probleem: dan zijn we allang vertrokken.

Gewoon een mooie boom

Nu we toch in Willemstad zijn bezoeken we het Kura Holanda museum. Het is een antropologisch museum wat zich richt op de geschiedenis van de bewoners van Curacao. We krijgen een tour en lopen daarna zelf nog een rondje. De gruwelijkheden van de slavernij worden hier en daar wel erg expliciet weergegeven, zowel door de gids als door de exposities zelf: ze zegt dat sommige bezoekers in tranen weer buiten komen. Zo raar gaat het met ons niet, maar het is wel indrukwekkend.

Klassiek watermaker obv condensatie

Met zin in een frisse duik rijden we naar Marie Pampoen: een openbaar strand vlakbij Mambo Beach. Terwijl wij zwemmen wordt er een oudere meneer het water in begeleid, geholpen met zwemmen (poedelen meer) en gemasseerd. Dan zien we dat de 'walkway' het water in hier speciaal voor is gemaakt: op deze plek wordt fysiotherapie gegeven. 

Fysio plek

Het water is heerlijk. In de zwempoel loopt een muurtje nog een paar meter door. Aan de andere kant zit een luxe resort, aan 'onze' kant het openbaar strand. Een mooie scheiding, typisch ook voor het eiland. Veel toerisme en luxe vermaak, en ook 'gewone' bewoners die hier werken en leven. Twee werelden die hier samen komen.

Twee werelden

Na een korte rit zijn we weer terug in ons zeilerswereldje (eigenlijk een derde groep op dit eiland). Normaliter is er op vrijdagavond een happy hour en BBQ, georganiseerd door Melissa van Marine Zone. Alleen is Melissa vanaf gisteren op vakantie naar Nederland en zijn we onthand. Nou ja, eigenlijk niet: onze overbuurman heet Han, en heeft de organisatie voor een alternatief op zich genomen. We verzamelen om zeven uur voor pizza en salade en Irish Coffee toe.

Asjemenou

Irish Coffee is dan wat vreemd in dit weer, maar toch lekker. En aangezien onze huurauto op winterbanden staat (hoe dan?) past het wel in het thema. Er gaat een foto naar de Krekt ski-groep dat zelfs hier....

Zonsondergang bij de pizza

's avond laat komt er een bericht van Norwin dat hij liever de auto maandag terug heeft. Alleen hebben wij de auto gehuurd tot zaterdagmorgen en willen wij naar het Spaanse water vertrekken. Robert stelt voor het geld van de huur in het dashboardkastje te doen en de sleutel in de brievenbus op kantoor te gooien. Zo gezegd zo gedaan, problem solved, zo moeilijk hoeft het hier niet te zijn.

Ballie on high alert

En dan een grote dag: de eerste tocht met de boot voor Anneke en Amarins maar vooral ook voor Teiger en Fireball. En voor Robert de eerste tocht tegen wind in. We zetten een ander vast aan dek, ruimen binnen losse zaken op en gaan vroeg onderweg: 's nachts en vroeg in de ochtend is de wind relatief kalm, om over de dag toe te nemen totdat het vroeg in de avond op het hardst waait. Zo laat in het seizoen zit er ook veel meer Oost of zelfs ZuidOost in de passaat winden. Hiermee is de tocht naar het Spaanse Water toe recht tegen de wind en golven in , dus we willen zo kalm mogelijk weer. 

Door de Emmabrug

Op VHF 12 roepen we Fort Nassau aan, de verkeerscentrale, om toestemming te krijgen Willemstad te verlaten én om de beroemde pontjesbrug open te laten gaan. Fireball staat de eerste paar honderd meter alert aan dek, hij weet niet wat er nu allemaal weer gebeurt.

gespot op de webcam

Door de brug komen we meteen op open zee en met een beetje grootzeil voor steun en 2000rpm op de motor stomen we dicht langs de kust naar het Zuidoosten. Het is even twee uur niet anders, en vooral Teiger is not amused: deze waggelt dronken naar buiten en gaat op de kuipvloer liggen. Aan zijn ademhaling te zien voelt ie zich niet fit. Arm beest. Volgende keer ook maar voor een stukje tegen de wind een pilletje erin.

In Caracasbaai

De aanloop van het Spaanse Water is goed te zien en aan de kleur van het water kun je mooi aflezen waar je wel en niet kunt varen: donderblauw = diep. Lichtblauw = ondieper, maar diep genoeg vaak, bruin of groen = te ondiep. Weg blijven. Bij de ingang is het net of we langs de Kuilart varen: een kanaal met een lange afmeerkade maar dan met catamarans, en daarachter een soort zwempoel en paviljoens. Het ziet er allemaal behoorlijk high-class uit, dat wel.

Tropische Kuilart

Eenmaal de tropische Kuilart voorbij zien we de ankergebieden. We hebben een permit voor gebied B. Is dit vol dan moet je terug naar de harbour master voor een permit voor een ander gebied. De master kan je alleen niet vooraf vertellen of er ook plek is, handig, not. Het schijnt dat er niet gehandhaafd wordt, dat scheelt weer.

Spaanse Water uitgang

De ankergebieden liggen erg vol. Het is hurricaneseizoen en heel veel cruisers komen van de bovenwindse eilanden om hier te overzomeren. Met wat scharrelen en zoeken vinden we nog een plekje, gooien ons zware Rocna anker erin met een goede hoop ketting en we liggen meteen als een huis. Een uurtje later ligt de bijboot erin en zijn we gesettled.

Ingang Spaanse Water

Dit ligt toch wel een stuk prettiger dan in Willemstad, Frisser, op eigen anker, zwemmen vanaf de boot, en tussen alle andere vertrekkers. Oh ja, en gratis ook nog. Win-win-win. We krijgen meteen de kans de lagoon te ontdekken: er is vanavond een happy hour met live muziek in beach club Zanzibar in Jan Thiel. Er gaan meerdere vertrekkers heen dus we spreken daar af voor een drankje. We varen naar de Fishermen Harbour waar een (klein) dinghy dock is. Vandaar is het ongeveer 20 minuten lopen naar Zanzibar.

Ook in Spanje een feestje

In Zanzibar komen we duidelijk weer een andere wereld binnen: die van het strandvermaak in de resorts. Een luxe vakantie, overdag strand of een incidentele excursie, 's avonds clubbing tot in de late uurtjes. Leuk voor een keer, maar niet onze wereld. We sturen even goed wat foto's naar Meike en Ties in Spanje maar krijgen materiaal terug waaruit blijkt dat we ze niet voor het einde van de zomer hier hoeven te verwachten.

Zanzibar

En zo laat Curacao haar verschillende gezichten aan ons zien. Nu op het Spaanse water met de meeste klussen gedaan en boodschappen aan boord gaan we ons beraden op wat de komende week te doen. Kitelessen of een duikcursus en dan naar Klein Curacao of Bonaire. Maar eerst spelletjesmiddag bij Uncle J's in het Spaanse Water: zijn we daar ook een keer geweest. We zitten weer aardig in het vertrekkersleven.