Langzaam aan

Op zaterdagochtend komt de medewerker van Logimar onze vers gestempelde paspoorten terugbrengen. We zijn nu klaar om te gaan. Of eigenlijk: nu moeten we ook gaan. Binnen 24 uur. Omdat het weerbericht voor zaterdag weer een grote onweersstoring belooft besluiten we op zondag te vertrekken wanneer de vooruitzichten beter zijn.De regio Colombia / Panama blijft een enorme onweershaard en waar mogelijk proberen we het zwaarste te ontwijken. 

Dag Cartagena

Zaterdag, keuteldag en dat is vlak voor vertrek helemaal niet erg. We willen een tussenstop maken op de Bernardo eilanden en deze liggen ongeveer 50 mijl van Cartagena. We willen met daglicht aankomen dus de wekker gaat zondagochtend op 05.30. Veel van de wind komt uit de dagelijkse gang dus het blijft een lastige inschatting, maar 50 mijl in 12 uur moet altijd lukken.

Een krokodilletje in de haven

Anneke scoort nog wat extra groenten en fruit bij de Carullo supermarkt terwijl Robert de haven betaalt en in de stad nog zijn laatste Pesos wisselt in dollars. We trakteren onszelf op een afscheidsdiner bij Le Tunel. Heerlijk eten maar ze zijn wel erg snel met het weer weghalen van nog maar net lege borden. 

Mooie bar in Le Tunel

Het restaurant zit in een binnenplaats midden in Getsemani. Een soort oase in deze drukke stad. Het diner wordt ondersteund door twee, deze keer behoorlijk goede, zangers. Eentje is duidelijk klassiek geschoold, dat is even wennen. Verder valt op dat er wel 4 tafels met Nederlanders zijn bezet. Ook komt Ties één van zijn verse opgedane backpack-vrienden tegen.

Het laatste fort van Cartagena

Zondag met het eerste daglicht gooien Anneke en Robert de trossen los. De kinderen mogen nog even uitslapen. Het rare is: we komen de box niet uit. Vooruit gebeurt er haast niets qua voortstuwing en achteruit nog minder. Twee scenarios gaan door ons heen: of de schroef is volledig dichtgegroeid met schelpen en kokkels, of de schroef is opgegeten door electrolyse door een fout in de walstroominstallatie. Even duiken om te kijken willen we niet in het vieze stadswater. We liggen tussen twee miljoenenjachten in dus we gaan met wat beleid weer terug tussen de palen en maken weer vast. Eerst maar eens de motor goed in de vooruit en achteruit en het lijkt alsof er steeds meer stuwkracht van de schroef komt. Dat betekent dat het vooral aangroei is die we langzaam afschudden. 

Isla Grande, eindelijk zwemmen

We gooien weer los om te kijken of we nu wel enigszins vooruit komen en het lijkt acceptabel om tijdens het varen verder te zien. We plannen een stop op de dichtsbijzijnde eilanden met helder water om daar de boot een goede schrobbeurt onder water te geven: toch nog naar de Rossario eilanden. Officieel mogen we hier na het uitklaren niet meer heen maar onder het motto 'we hebben een technisch probleem' schudden we een verdwaalde official vast wel van ons af.

Het is nog even zoeken hoe op Isla Grande achter het rif op de ankerplaats te komen waarbij we een jerrycannetje aan de verkeerde kant ronden en met de kiel nog even het koraal aantikken. 'We' is eigenlijk Robert, die was eigenwijs en volgde Anneke haar advies niet op. 

Eenmaal op de ankerplaats ligt het heerlijk en schrobben we het onderwaterschip, roer en schroef. Hard nodig na 40 dagen in een marina in tropisch warm water. Het weer kunnen zwemmen is ook heerlijk al is het water eigenlijk net wat te warm om echt lekker af te koelen.

Hoe tropisch goddelijk en mooi ook hier op de Rossarios, het heeft wel een iets nare bijsmaak. Op deze ankerplaats is in 2015 een Nederlandse vrouw vermoord tijdens een roofoverval. Een zaak die ook in Nederland uitgebreid de media heeft gehaald omdat in eerste instantie de schipper/echtgenoot is vervolgd (en later vrijgesproken) in deze zaak. Een afschuwelijke gebeurtenis en nasleep.

Verder ongestoord door officials, of eigenlijk door wat dan ook, verlaten we in de ochtend de ankerplaats om een dagtocht te maken naar de Bernardo eilanden. Het is zowaar heerlijk zeilweer, en met een gangetje van eerst 4 en later 8 knopen zijn we in no-time bij Tintipan. Terwijl er weer een enorm onweer dreigt zoeken we naar de ons beloofde mooring boeien maar zien alleen wat liggen op een voor ons te korte afstand van het strand. We hebben vandaag zuidwesten wind en daarmee is deze kant van het eiland lagerwal. We gooien iets verder uit de wal ons eigen anker erin en liggen net voor de bui losbarst als een huis. 

Tintipan

Vanuit de kuip kunnen we dubbel genieten: van de vers gemaakte guacamole én van de lichtshow van het onweer. De bui blijft gelukkig op redelijke afstand. De wind gaat ook wat liggen en in de luwte van de riffen en het (dichtstbevolkte ter wereld) eiland La Islota hebben we een goede nacht.

Islote

Het eiland hoppen bevalt goed en onderweg naar San Blas komen we ook rakelings langs Isla Fuerte. Dit is weer een dagtocht zeilen en vanaf Fuerte is het nog maar 85 mijl naar Panama. Een prima stop dus. Deze dag waait het helaas nauwelijks dus het is vooral motoren en omdat we de Caribische countercurrent hier tegen hebben gaat het niet zo vlot. 

Rond 17.00 gaat het anker in de grond, nog net op tijd voor een frisse duik. De kids hebben het lounge-luchtbed opgeblazen en niet veel later liggen we alle vijf in het water. Meike duikt nog even naar het anker om te checken of dit op zand ligt en goed heeft ingegraven: alles in orde.

Er komen wat visserboten langs gevaren waarvan eentje waar ze mee aan het wakeboarden zijn. We krijgen een waarschuwing dat het hier erg kan spoken en beter verder naar voren kunnen ankeren. Deze truc hebben we over gelezen: ze varen je dan voor voor een (overigens redelijke) fee. Wij blijven liggen waar we liggen.

Lekker loungen in het water

De dag na aankomst gaan we even de wal op om het eiland te bekijken en de benen te strekken. Er hangt een relaxte sfeer: iedereen groet elkaar, alle ramen en deuren van huizen staan open. Er is, op een enkele motorfiets na, geen gemotoriseerd verkeer en de enige politieagent op het eiland heeft als taak om 'eventuele geschillen naar tevredenheid van beide partijen' op te lossen.

Isla Fuerte

Er is ook beperkt toerisme op het eiland: wat hotels en ekolodges maar veel volk zien we daar niet. Het is ook mogelijk om een 'romantische avondzeiltocht' te maken en we zien de desbetreffende boot heen en weer zeilen. Aan de staat van het grootzeil te zien hebben ze niet heel veel verstand van de zeilkunst: er missen karren en latten, de schoothoek zit halverwege de giek vast, en het zeil is ook maar half gehesen. Gelukkig hebben we de meeste opstappers ook geen verstand van zeilen denken we maar.

Je zou ze bijna les willen geven

Als we 's avonds aan boord eten worden we weer getrakteerd op een mooie lichtshow in de (redelijke verte). Omdat het weer wat onstabieler lijkt gooit Robert wat extra ketting achter het anker aan. Een vooruitziende blik.

Rond 04.00 in de morgen worden we wakker van wind en golven en een hele boel weerlicht en donder. De wind komt vanaf zee en we liggen nu lagerwal. Gelukkig zijn we niet verder naar binnen gevaren: nu hebben we meer ruimte om eventueel te krabben en opnieuw voor anker te gaan.

Tegen de tijd dat de blikseminslagen op minder dan 300 meter van de boot af zijn is iedereen behalve Ties wakker. Het stortregent en de windvlagen zijn zo hard dat de bijboot dwars over de boot heen waait. Hoé hard weten we helaas sinds het vorige onweersakkefietje niet meer. Ons Rocna anker doet wat ie moet doen: we krabben geen meter dus we hoeven gelukkig niet in dit weer naar buiten om opnieuw te ankeren.

De omgewaaide bijboot

Bij daglicht is het ergste voorbij en rond 09.00 uur stopt het ook met regenen. Goed geregeld want we wilden om 09.30 anker op voor de laatste etappe naar Panama. Het lijkt zowaar ook te waaien uit een bruikbare richting dus we gaan onderweg. Zoals we vaker zien is deze eerste Zuidenwind er laat in de ochtend uit om vervolgens door te draaien naar Zuidwest en hopelijk vandaag door te draaien naar West. We zeilen waar we kunnen maar regelmatig moet de motor even bij om niet te veel hoogte of snelheid te verliezen. Ook de tegenstroom helpt daarbij niet.

Vanmorgen vloog die nog

De mijltjes tikken lekker weg. Zo'n tochtje van 85 mijl en 1 nachtje door is eigenlijk te kort om in een ritme te komen maar met wat lezen, muziek en eten vliegt de dag toch voorbij. Wat ook voorbij vliegt zijn een paar vogeltjes. Een mooi tropisch exemplaar komt even rusten op de boot, fladdert weg om even op het water te zitten, en komt weer terug naar de boot. Dit herhaalt zich een paar keer. 

Wat het beestje niet weet is dat op deze boot ook twee katten wonen. Een snelle grabbel, een hap en er klinkt een luide 'skweek'. Voordat wij konden ingrijpen heeft Fireball 'm te pakken en ook al doodgebeten: we kunnen er niets meer aan redden. Nog geen 3 minuten later is de hele vogel met veren en alles opgegeten.

Nr 2, omnomnom

Hoe ze het voor elkaar krijgen: zeg het maar. Nog geen 30 minuten later landt er een zwaluw in de kuip en weer is het hap-slik. Fireball vangt meer vogels in een middag op een boot middenin de Caribische zee dan thuis in Beetsterzwaag in bos en weiland. Hoe dan ?

Panama !

Na het warme eten en de afwas gaan we het nachtschema in. We hebben de luxe van 5 zeilers aan boord die wacht kunnen lopen. Anneke en Amarins doen de 20.00 tot 23.00, dan Robert tot 02.00, Ties tot 05.00 en Meike tot 08.00 uur. Het is kalm weer, we kunnen het meeste zeilen en er is alleen onweer op afstand gelukkig. Rond 06.00 uur bij het eerste daglicht heeft Meike de eer: ze heeft Panamees land in zicht. 

Wat een mooie bui

Net voordat we de baai van Obaldia aanlopen krijgen we nog een prachtige uitsmijter van moeder natuur: een volwassen onweersbui aangeschenen door de net opkomende zon. Prachtig.

Obaldia is de meest Oostelijk gelegen plaats in Panama waar we kunnen inklaren. Het is alleen wel 'hit and run'. De ankerplaats is onbeschut naar het noordwesten en wordt snel ondiep. We hebben rustig weer met weinig swell dus we hebben geen haast maar je wil ook niet overnight blijven liggen en door een bui verrast worden. 

Eenmaal voor anker gooien we de bijboot van dek en peddelen naar de wal. Het is teveel gedoe om nu de motor al aan de rib te hangen en voor dit korte stukje hoeft het ook niet.

Geankerd bij Obaldia

Het inklaren gaat vlot hoewel we bij immigratie even wat 'gedoe' hebben. Op onze Zarpe en in onze paspoorten staat dat we 20 september in Colombia uitklaarden en nu melden we ons pas op 26 september in Panama. Dat vinden ze bijzonder en er zijn gevallen bekend waar een boot werd teruggestuurd naar Colombia om verse stempels te halen. Nu is de grens met Colombia hier 1 baai verderop, maar wat niet hoeft. Met een leugentje om bestwil ('we hadden problemen met de boot en moesten onderweg stoppen') komt het gelukkig goed. En zo heel onwaar is het ook weer niet: we hadden last van aangroei en moesten daarom even stoppen....1 keer van de 3 stops.

Blij ei

Na immigratie gaan we naar de Marine Authority voor een Zarpe en cruising permit en hier boeken we een nieuw record doorslagvelletjes: 14 (!) kopiën in één formulier. De official moet er zelf ook om lachten en heeft sowieso goede zin. Hij probeert ook al onze namen uit te spreken tot ook zijn eigen hilariteit. Na het afgeven van een kopie van de Zarpe bij de maritieme politie mogen we los: we zijn officieel nu in Panama. Behalve Teiger en Fireball dan, die zijn verstekeling maar komen toch niet van de geankerde boot af.

Puerte Perme in de ankerbaai

In het dorp is een kleine winkel waar we brood en wat extra meel halen én we vinden een zaakje wat ijsjes verkoopt. We hebben weliswaar nog niet ontbeten maar het gaat er goed in, ook als ontbijt.

Verder is Obaldia vooral een militaire basis dus niet bijzonder genoeg om langer te blijven dan nodig: met alle officiele zaken geregeld gaan we anker op om naar de dichtsbijzijnde 'echte' plaats te varen: Puerto Perme.

Puerte Perme

De pilot van Bauhaus is hier weer onmisbaar, ook omdat het bewolkt weer is. Daardoor kun je niet makkelijk diep en ondiep water van elkaar onderscheiden. De beschrijving uit de pilot is spot-on en we ankeren precies op de gewenste plek. Wederom als enige boot, als je alle ulu's (de Kuna Yala kano's waarmee ze vissen en handel drijven) niet meerekent. Op de wal zijn jongens aan het voetballen, overal wordt gevist, we horen ezels balken, en verder hoor je helemaal niets: geen auto's, vliegtuigen, industriegeruis, niets. Oh ja: onweer. Ook vandaag rommelt en dondert het weer en we worden overspoelt door een enorme tropische regenbui.

Hier begint onze reis langs de vele ankerplaatsen en eilanden van de Kuna Yala (of San Blas) eilanden.