Niet aan de bar blijven hangen !

 Een algemeen advies, wijdverbreid goed gebruik, of op eigen ervaring gestoelde wijsheid. Vroeger op de zeilschool was dit al een goed idee: bleef je te lang aan de bar hangen dan was de dag erna varen wel eens pijnlijk of op zijn minst zwaar. Moest je door schade en schande achter komen, zelf ervaren en zo. Leren gaat het best wanneer je je fouten zelf maakt en voelt. 

Classics met een twist van deze streetband

Waarom deze terugblik ? Nou, ook hier op Curacao geldt dat aan de bar blijven hangen de dag erop pijn doet. In een iets andere context, maar even waar. Op dag 4 van de kitesurfles maakt Robert een klassieke beginnersfout: een waterstart naar stuurboord, mooi op het bord gekomen, de vlieger iets te ver ingestuurd waardoor deze teveel druk geeft en je over het bord getrokken wordt. Tot zover niets aan de hand. Totdat je in je val aan de bar blijft hangen (voor de niet kiters: de bar is de bediening van de vlieger waarmee je het sturen en de power regelt), waardoor de vlieger maximaal in de powerzone komt en je weggelanceert wordt. 

Hoort er allemaal bij (dit doe je één keer) maar wel met een verrekte knie tot gevolg. Anneke en Amarins komen gelukkig schadevrij de les door en we kijken ondanks de blessure weer terug op een heel geslaagde lesdag. Geheel volgens traditie sluiten we de dag af met de Tuesday Burgernight bij Uncle J.

Doorkijkje in Willemstad

Woensdag is iedereen weer fris en fruitig op, Robert zijn knie voelt na wat paracetamol weer redelijk aan maar kiten moet vandaag nog maar niet. De les staat gepland voor 13.00 uur dus in de ochtend is er tijd om onderdelen te halen om de bekabeling van de ankerlier te verplaatsen. De manier waarop nu de lier is geinstalleerd is ronduit gevaarlijk: er zijn veel te lange (25 meter heen en terug) en veel te dunne (35mm2) kabels gebruikt om de 1500W lier te voeden. Ohm doet zijn werk: als de lier vermogen moet leveren wordt alles warm. Er zijn al twee relais gesneuveld (gesmolten !), de eerste al op Martinique, het was een bekend probleem.

laatste keer burgernight

Anneke maakt in de tussentijd yoghurt, althans begint hiermee. Melk warm maken, een paar scheppen yoghurt toevoegen, mengen en dit 12 uur in een thermoskan op mimimaal 33 graden 'gecontroleerd laten bederven'. Later blijkt dat onze thermoskan de boel niet lang genoeg warm houdt: we hebben wel een liter yoghurt gemaakt maar deze is nog te dun omdat de bacterien niet lang genoeg hun werk hebben kunnen doen. Oefening baart kunst in combinatie met een betere thermoskan.

yoghurt in the making

Als we om 12.30 bij de kiteschool komen lijkt het qua wind toch wel erg rustig. Even later komt Nick aangereden. Hij had ons een aantal maal geprobeerd te bellen om de les te verzetten maar we waren nét van de boot vertrokken en hadden geen bereik meer. Dat is een  nadeel van een Starlink aan boord in plaats van een lokale SIM in je telefoon: eenmaal van de boot ben je offline. 

Rumpunch dankzij onze vriezer

Verder is zo'n Starlink set geweldig: overal ter wereld breedband internet aan boord , onbeperkt data voor 90 euro per maand, op open zee betaal je een klein bedrag per Gb, en de hardware die je moet aanschaffen kost nog geen 300 euro. Dat heeft die Musk toch maar wel goed gedaan. Er is geen enkel bruikbaarder of betaalbaarder alternatief. Het verschil met de vorige wereldreis is gigantisch qua bereikbaarheid. Dit is ook meteen een nadeel: we zijn minder 'los' en ook de vertrekkers zijn erorm georganiseerd in allerlei appgroepen: er is minder zelf te ontdekken.

zonsondergang op Spaanse Water

Anyhow: geen les dus vandaag. We gaan via de Vreugdenhil (frikandelbroodjes !) terug naar de boot en vermaken ons verder aan boord.

Op donderdag kan de les wel doorgaan maar Robert slaat nog een dag over. Vanaf de kant kan hij mooi de vorderingen van Amarins en Anneke volgen, filmen en later doorzetten naar Spanje. Vanuit Spanje komt lof en bewondering: "dat jullie dit al kunnen". "Hadden we nooit gedacht"(hmmmm). Amarins en Anneke beginnen echt enthousiast te worden, geholpen door hun vorderingen natuurlijk: als je al stukken kan riden begin het echt leuk te worden. Naast al deze kitelol zijn we ook al een beetje vooruit aan het kijken: het aanstaande vertrek naar Aruba komt eraan dus we doen na de les groot boodschappen en leveren op donderdagavond de huurauto in. 

Bij de kitespot

Op advies van Nick boeken we nog een een 6e dag les. Hierna kunnen we onszelf verder ontwikkelen omdat we veilig kunnen starten, riden, en self-rescue beheersen. Robert doet deze laatste dag ook weer mee, de knie is aardig beter. We kunnen nog een nette tweedehands bar overnemen, de bar die we zelf bij ons hebben is teveel versleten op de powerlijnen wat gevaarlijk is (als één breekt levert de vlieger oncontroleerbaar alle power). Fijn dat Nick met zijn ervaren en kritisch oog onze spullen bekijkt. Moe maar voldaan sluiten we de dag af bij Uncle J: we vieren dat we de beginselen van het kiten onder de knie hebben én dat we heel zijn.

Klaar voor de launch

Amarins heeft georganiseerd dat we op zaterdag gaan snorkelen met de bemanning van de Deinde. We gaan naar Tugboat beach, vlakbij het Spaanse water. Het strand is genoemd naar het sleepbootwrak dat daar iets uit de kust ligt en waarboven het prachtig snorkelen is. 

post-snorkel tan line

Het strand ligt ook recht tegenover het enorme boorschip (heet dat zo ?) wat hier ligt te wachten om ingezet te worden om olie of gas te winnen. Een surrealistische omgeving: onder water de meest prachtige vissen en levend veelkleurig koraal, nietsvermoedend in hun eigen wereld. Boven water een (ook letterlijk) staaltje menselijk vernuft symbolisch voor de manier waarop wij mensen onze planeet exploiteren. Het snorkelen is hier schitterend in ieder geval. Amarins raakt omsingeld door een school vissen die haar interessanter vinden dan andersom, een mooi stukje exposure. Misschien gaat ze ze ooit nog wel eens opeten ook.

Bij tugboat beach

Zondag moet Robert de prijs betalen voor het snorkelen en (weer) kiten: de knie is onverwacht weer dik en erg pijnlijk. We slaan zelfs de Mexican train domino over vandaag en maken ons in plaats daarvan nuttig op de boot: Robert doet het lichte voorwerk voor het verplaatsen van de ankerlier en Anneke vernaait een aantal fleecedekentjes (waar we er toch te veel van hebben) tot een bijboothoes. Onze bijboot is van PVC en niet van hypalon, waardoor deze langzaam (of eigenlijk snel) wordt opgegeten door de zon. Een hoes vertraagt dit proces. Dat de bijboot er nu uitziet als de Mutt Cutts-bus uit Dumb and Dumber nemen we voor lief. 's Avond komt Nick op bezoek: hij overweegt op een boot te gaan wonen en wil graag een keer aan boord kijken. Nou, dat mag natuurlijk, gezellig.

Teiger heeft zijn favoriete plekje

Dan breekt de dag aan dat Anneke geen vakantie meer heeft. Huh, vakantie ? Ja, Anneke werkt tijdens de reis nog in totaal 12 uur voor Fier en voor GGZ Friesland en maandag is de dag dat ze weer aan de slag moet na haar drie weken zomervakantie. Dankzij Starlink kan dit vanaf de boot, ideaal. Vroeg op om genoeg overlap met de Nederlandse tijdzone te hebben, koffie erbij, en gaan. In de tussentijd verplaatst Robert de voeding en aansturing van ankerlier naar de boegschroefaccu in het voorschip. Amarins probeert maximaal uit te slapen wat redelijk lukt ondanks alle activiteit aan boord, het licht en de warmte. s' Avonds gaan we op bezoek bij de Deinde voor een spelletjesavond. Reuzegezellig.

Gamenight

Om naar Aruba te kunnen vertrekken, moeten we uitklaren uit Curacao. Helaas moeten je hiervoor nog steeds naar Willemstad. Er staat hier bij het Spaanse Water al een jaar lang een customs- en immigratie-kantooor compleet klaar om in gebruik te nemen maar tot op heden is dit nog steeds niet actief. Met de bus naar Willemstad dus. 

In de bus voor het uitklaren

Eerst langs Customs, dan naar Immigration, en met de benodigde stempels en papieren strijken we nog één keer neer bij de Iguana voor 2 lemon frappe en een ice coffee. Ingeburgerd als we zijn op het Spaanse Water (alleen al daarom is het tijd om te gaan) gaan we naar de voor ons laatste burgernight bij Uncle J en nemen voorlopig afscheid van een aantal van de vertrekkers.

Fireball !

Bij terugkomst op de boot is er nog een klein klusje: we moeten nog een Garmin Navionics kaart van de America's kopen en downloaden voor de kaartplotter. We hebben digitale kaarten op de laptop en op de iphone/ipad maar de plotter is toch wat je wil gebruiken bij de stuurstand. 

Bijboot aan dek en poetsen

Wonderlijk hoe de prijsmodellen werken van Garmin. Bij het openen van de site wordt het product geprijsd op USD 199 (Garmin 'ziet' aans ons IP adres dat we op Curacao zijn). Nadat Robert is ingelogd om de kaart te kunnen afrekenen verandert dit ineens in EUR 249 (want Nederland). Als we daarna de shipping- en billingdetails proberen te veranderen naar Curacao dan kan dit niet.Veranderen naar een adres in Colombia en de kaart kost ineens USD 99. Dus.... 99 dollar betaald, kaart gedownload, en alles werkt. Bizar. Als je even niet oplet betaal je 3x zoveel.

En dan is het vertrekdag. Het is ook wel mooi geweest hier op Curacao. Leuk, convenient, maar tijd om te gaan. Naar nieuwe oorden en nieuwe ervaringen. We splitsen de reis op in twee dagtochten. Voor Anneke en Amarins is het de eerste zeiltocht met deze boot en voor de katten uberhaupt de eerste keer. Anneke werkt in de ochtend nog een paar uur terwijl Amarins en Robert de bijboot aan dek brengen, schoonmaken en vastsjorren. 

De bijboot met zonnecover

Het ankerop gaan gaat vlekkeloos: de ankerlier werkt perfect met de kortere en dikkere bekabeling. Met een lekker windje in de rug zeilen we rustig aan naar Santa Cruz: een ankerbaai aan de westkant van Curacao. Eigenlijk mag dit niet omdat je voor elke baai een nieuwe ankerpermit moet halen en we al uitgeklaard zijn maar we smokkelen een beetje. Als we na 17.00 daar aankomen en 's morgens vroeg weer vertrekken kraait er geen haan naar. Onderweg doen we een eerste poging tot vissen, maar nog zonder resultaat. De katten lijken zich tijdens het zeilen prima te vermaken met wat slapen en af en toe een rondje door de kuip.

Zonsopgang boven Curacao, net onderweg

Bij Santa Cruz liggen nog twee andere boten geankerd dus er is plek genoeg. Toch weten we nog bijna boven het wrak te ankeren wat daar ligt: de digitale kaart geeft dit niet op de goede plek weer. Gelukkig is het water hier zo helder dat je alles gewoon op de bodem ziet liggen en een alerte dame op een van de andere boten riep ons aan.

Bij de 'blauwe kamer', Santa Cruz

Na een wat rollerig nachtje gaat om 05.00 de wekker. Koffie erin, wachten op het eerste daglicht en ankerop en naar Aruba. Het is ook Robert zijn verjaardag en in plaats van op taart hopen we op Mahi of Tonijn. We slepen twee vislijnen en net nadat Robert het gesprek met zijn ouders afrondt (lang leve Starlink weer) hebben we beet: een mooie, niet al te grote, Mahi. 

Onze eerste Mahi van de reis

Vooral niet al te groot: het is voor visguru Anneke al 8 jaar geleden dat ze haar laatste vis ving, binnen haalde en fileerde. Even oefenen op een klein (60 cm volgens vanger Anneke, 50 volgens bakker Robert, de volgende gaan we meten) exemplaar is fijn om er weer in te komen. Ze kan het nog en na een uurtje werk en een paar groen-gele momenten ligt er een paar kilo prachtige Mahi filets in de koelkast. 

Vis !

De tocht naar Aruba verloopt verder qua weer volgens verwachting: een rustige start onder Curacao en een over de dag toenemende wind en hoger wordende zee. Ook worden we vergezeld door dolfijen, iets wat machtig mooi blijft om mee te mogen maken. 

Onder Aruba begin het echt door te waaien, ruim in de 30 knopen in de vlagen, en ook de zee bouwt op naar de voorspelde 2,5 meter.

Aruba in zicht

In de luwte van Aruba aangekomen wordt de zee vlakker maar de wind des te feller. Het water stuift erover af en toe. Onder deze omstandigheden komt de Kustwacht even een kijkje nemen. Of ze even met 3 man aan boord mogen komen om papieren en de boot te checken. Robert vraagt of dit niet bij Barcadera kan (de customs- en immigration-dock) maar nee, ze willen hier kijken. Nou prima dan. We rollen het laatste beetje zeil weg zodat we voor top-en-takel redelijk rustig doorvaren. De schipper van het kustwachtvaartuig manoevreert heel vaardig de boot langszij en hop, er staan 3 man in uniform aan dek.

Zonsondergang bij Surfside Beach Aruba

Na een inspectie van paspoort, bootpapieren en enkele kastjes en vlonders zijn ze ook zo weer vertrokken. Althans van boord. We worden nog geescorteerd tot we vastliggen aan het dock in Barcadera. Fijn mochten we nog een motorprobleem oid krijgen met deze dikke wind: dan komen ze vast ook helpen. 

Buitenrif, geen foutjes maken hier

Het afmeren aan het dock is nog niet zo makkelijk: het ding is van ruw beton met grote roestige bolders en de wind poeiert erover. En dan is er maar ongeveer een bootlengte ruimte naar lij omdat daar een groot rif ligt. Bij poging 2 hebben we een achtertros aan de wal en snel daarna liggen we gemeerd. Toch fijn als je dit met elkaar zonder stress of gedoe kunt doen. 

Regenen kan het op Aruba ook

Dat dat ook anders kan bewijst een Amerikaans jacht dat even na ons aankomt: het gescheld en getier is niet te verdragen en zelfs een drietal vissermannen die vanaf de wal een handje proberen te helpen worden verrot gescholden. Robert gaat er niet heen om te helpen, zoek het maar uit. Na een boel geharrewar en een paar botsingen met het dock komen ze voor de wal. Het is een wonder dat zijn vrouw/vriendin niet direct met haar spullen op de kant staat om de eerste vlucht naar huis te nemen.

Onderweg tussen Curacao en Aruba

Immigratie en Customs gaan vervolgens vlot en vriendelijk waardoor we nog tijd hebben om voor het donker naar de ankerplaats van Surfside Beach te varen en hier te ankeren. We ankeren in 3 meter water en dankzij ons dikke Rocna anker en de 30 meter ketting die we steken liggen we ondanks de gierende wind als een huis. Voor de nacht zetten we er toch maar een ankeralarm op: als we toch gaan krabben gaan we richting het buitenrif of naar open zee: beiden geen goed idee. 

Mahi met sesamzaadjes gebakken

We halen een paar filets van eerder gevangen Mahi uit de koelkast en bereiden een koningsmaal: voor de verjaardag en voor de behouden aankomst op Aruba. Voor Amarins bakken we kipnuggets (ja ! we hebben een vriezer aan boord), zij lust nog steeds geen vis.

Dinghy dock renaissance hotel

Wat we hier gaan doen? We gaan in ieder geval zondag een paar dagen de marina van het Renaissance Hotel in. Als je daar ligt (voor USD 55 per dag) mag je van alle resort faciliteiten gebruik maken inclusief de wasserettes, zwembaden, gym, spa én Renaissance Island (dikke vette bounty). Als je dan toch op Aruba bent, dan maar all-in resort stijl, Uiteraard wel voor een prikje. 

Helemaal niet toeristisch of zo

Ondertussen in Spanje

 Allemaal heel leuk en aardig, dat luxe zeilleventje van Robert, Anneke en Amarins. Maar ondertussen zijn Ties en ik (Meike) hard aan het werk in Galicië. Dat wordt een beetje vergeten op dit blog… Daarom bij deze een kleine update van onze kant. In de vorm van een interview nemen we jullie mee in ons leven als (kite-)surfinstructeur en manager van Abel Lago Watersports in Galicië. Be warned: na het lezen van dit blog heb je mogelijk een nieuwe vakantie geboekt…

VLNR: Nico (windsurfinstructeur), Lucía (surfinstructeur), Xián (surf- en kitesurfinstructeur), random Duitser 1, random Duitser 2, Meike (manager, surf- en kitesurfinstructuer), Ties (surf- en kiteinstructeur)

Q&A met Ties (a.k.a. surf god) en Meike (the big boss)

Als je je afgelopen tijd in Galicië zou omschrijven in één zin, wat zou deze dan zijn?

Ties: Hard werken, heel veel surfen maar vooral heel veel plezier.

Meike: Elke dag een nieuwe reden om te emigreren en te stoppen met de studie (grapje…).

Jullie zitten nu als broer en zus met elkaar opgescheept voor een tijd. Wat irriteert jullie het meest aan elkaar?

Meike: Dat Ties inmiddels beter is in wingfoilen terwijl ik het al drie jaar doe, en hij dit jaar pas is begonnen. Dat is toch oneerlijk???

Ties: Dat Meike vaak haast heeft in de ochtend om te vertrekken naar de surfschool terwijl ik rustig mijn ontbijt op wil kunnen eten, en vervolgens op de surfschool aan het einde van de dag vindt ze het niet erg om nog een uur langer te blijven zonder dat het nodig is.

Waar ben je stiekem jaloers op, van je broer/zus?

Ties: Dat Meike zo ongelofelijk goed Spaans kan, terwijl ik er nog helemaal niks van bak. En Meike haar super sociale omgang met oprecht iedereen die langskomt op de surfschool.

Meike: Ties kan heel goed omgaan met de stress en onvoorspelbaarheid van het surfleven. Hij kan de dingen die hij niet kan beïnvloeden (bijv. het weer of de late Spanjaarden) gemakkelijk laten gaan. Hij is heel geduldig, én alle Spanjaarden zijn verliefd op hem haha.

Wat doe je het liefst wanneer je niet hoeft te werken?

Ties: Als de weersomstandigheden het toestaan ga ik het liefst kitesurfen of wingfoilen. Wanneer dit niet mogelijk is lees ik een boek of verdiep ik mij in de theorie van nieuwe trucs voor het kitesurfen.

Meike: Ik vind het heerlijk om op het strand te zijn met de andere instructeurs. Dan gaan we zwemmen, zonnen of volleyballen/voetballen. Maar als er golven zijn of wind is dan ga ik natuurlijk het liefst non-stop (kite-)surfen.

Aan schoenen dragen doen we hier niet...

Aangezien jullie nu semi-locals zijn, wat was de stomste cultuurshock die jullie hebben ervaren?

Ties: Dat Spanjaarden (in Galicië dan) vaak op het laatste moment pas aankomen huppelen terwijl je graag wilt beginnen met de les.

Meike: Mensen hier zijn het tegenovergestelde van Nederland als het gaat om directheid. Als iemand ergens een probleem mee heeft of het ergens niet mee eens is, dan moet je dit óf vragen, of je komt er via via achter. De communicatie is daarom erg lastig bij conflicten vind ik.

Wat is je favoriete taak van het werk op de surfschool?

Ties: Het lesgeven zelf is fantastisch, maar taxichauffeur spelen in de van vind ik ook leuk. Muziekje op en gaan!

Meike: Ik vind het geweldig als mensen langskomen bij de school om een praatje te maken en te vragen naar de beste spots, condities en gear. Je spreekt zoveel mensen uit verschillende plekken die hun eigen verhaal hebben en waarmee je de liefde voor de watersport deelt. Als manager van de school vind ik het dan heel leuk om deze passie mee te geven aan de klanten en ze te enthousiasmeren om lessen te nemen.

Welke tip, van wat je daar hebt geleerd, geef je het liefst aan iedereen mee?

Ties: Leef je leven lekker rustig aan, heb niet te veel haast en geniet van de rust wanneer het kan.

Meike: Doe datgene waar je blij van wordt. Als je van je passie je werk maakt, is het leven zoveel leuker dan wanneer je ‘gewoon’ studeert voor je papiertje om later geld te verdienen. Ik denk dat we allemaal te gefocust zijn op het halen van hoge cijfers en zoveel mogelijk status verdienen. Terwijl we in dit proces weinig meekrijgen van hoe groot de wereld eigenlijk is, en hoe klein onze individuele prestaties zijn. Klinkt heel zweverig, maar je snapt vast wat ik bedoel!

Wie mis je het meest: papa, mama, Amarins of Ballie/Teiger?

Meike: Ik mis Amarins het meest (sorry papa en mama). Toen we allemaal nog thuis waren, zag ik Ama elke dag en zij kent mij het allerbest. Nu kunnen we wel facetimen, maar dat is toch anders.

Ties: Sowieso Ballie. Hij is mijn zoon. Maar ik mis iedereen hoor.

Uitzicht vanuit mijn 'kantoor', dit verveelt nooit

Hoe ziet een dag er voor jullie uit?

De dag begint bij ons meestal om 8.30 (voor Ties iets later haha…). Dan eten we rustig ons ontbijtje en vertrekken we richting de surfschool. Afhankelijk van de weersomstandigheden en het getij, delen we onze ochtend in. Als er een surfles is, zorg ik ervoor dat iedereen betaalt, blij is, en een instructeur toegewezen heeft gekregen. Onder andere Ties (soms ook ik) gaat dan lesgeven, de lessen duren bij ons anderhalf uur. In de tussentijd blijf ik meestal op de school voor wanneer er mensen komen die materiaal willen huren of vragen hebben.

Wanneer het lunchtijd is, en nee niet om 12.00 maar rond 14.30, gaan we met alle instructeurs naar de Surf House, hier verblijven we met zijn allen. We koken met zijn allen en komen even bij van de drukte. Ik zeg hier wel koken, maar meestal eten we gewoon een empanada van Eroski (de lokale supermarkt). Je zou zeggen dat we dit deeggerecht inmiddels wel zat zijn, maar nee hoor.

Na de lunch gaan we weer terug naar de surfschool. Als er een les is, geven we les, zo niet dan kunnen we zelf de middag invullen. We hebben hier in Galicië de thermische wind die bijna elke dag aanzet in de middag. Daardoor kunnen we vaak wingfoilen of kitesurfen totdat het donker wordt. In de middag geven Ties en ik ook de kitesurf/wingfoil lessen, wanneer mensen dat willen.

Rond 20.00/21.00 sluiten we de school, maar ook dit hangt af van de weersomstandigheden en surfcondities. Als er goede golven zijn, blijven we gerust open tot 22.00.

Dan (pas), is het tijd om avondeten te bereiden. Meestal zijn we allemaal te moe om te koken dus blijft het bij een pan tortellini met een pot pesto en geraspte kaas. Als we geluk hebben, heeft onze privé chef Ties zin om te koken, en worden we verwend met een gezonde lekkere maaltijd.

Af en toe een feestje kan ook geen kwaad. We waren hier bij een concert van The Rapants, een geweldige band uit het dorp waar we verblijven. Zeker een aanrader om eens naar te luisteren

Vaak sluiten we de dag af met het kijken van een film, gitaarspelen en zingen of het spelen van kaartspelletjes.

Het leuke van ons werk, is dat geen enkele dag hetzelfde is. Je staat ’s morgens op zonder te weten wat er allemaal gaat gebeuren en hoe druk het wordt. Je moet er maar van houden, maar het bevalt Ties en mij zeker!

Omdat het lastig is om de betoverende esthetiek van Galicië hier te beschrijven in woorden, moeten de fotos het werk doen.Volg vooral ook het instagram account van de surfschool om op de hoogte te blijven van onze geweldige werkplek: @alwatersports. (een beetje zelfreclame oet kunnen toch…)

Hafenkino

We hoeven ons hier op het Spaanse Water niet te vervelen. Kennissen van ons hebben hier vorig seizoen 5 maanden doorgebracht alvorens verder te varen en hadden altijd wat te doen. Eerst vonden we ons dat moeilijk voor te stellen maar inmiddels begrijpen we het iets beter. Er is namelijk elke dag wel een cruisersactiviteit hier om aan deel te nemen. Vul dit aan met de gebruikelijke bootklussen en af en toe boodschappen doen of er op uit en je zou het bijna druk krijgen. En dan hebben we ook nog een 5-daagse kitesurfcursus geboekt.

Bij de dinghy dock

Op zondag 6 juli maken we kennis met de traditie van het 'mexican train dominoes': een variant op het domino-spel met eenvoudige regels. Om 14.00 uur verzamelen een aantal bemanningen bij Uncle J's om dit spel met elkaar te spelen. Binnen 10 minuten hebben we het geleerd en Amarins verslaat en passant bijna de officieuze kampioen van SV Dali. Beginnersgeluk, of skills: we laten het in het midden.

Mexican train domino

Het spel zelf is niet moeilijk en past goed in het rijtje hengelvissen en poolbiljart: het is fijn wat om handen te hebben terwijl je gezellig kletst en een drankje drinkt. Zonder hengel aan het water bier drinken lijkt wat vreemd, met een hengel in je handen is het ineens 'sport'.  (sorry vissers)

Toeristenboten af en aan

De dominoes is voor Amarins ook een goede gelegenheid kennis te maken met de drie kids van de Deinde, een Canadees jacht met, in ieder geval de eerste maanden, dezelfde plannen als die wij hebben. Wanneer de zon net onder is, maar het nog niet donker is, haast iedereen zich terug naar de boten: de muggen en zandvlooien aanval start op dit tijdstip en dan is het maken dat je wegkomt (of jezelf overvloedig besprenkelen met Deet).

De surfspot in het Spaanse Water

Er is nog een reden om voor donker terug aan boord te zijn: op zondag verzamelen veel Curacaoanen zich met hun (speed-)boten in Fuikbaai, één ingang ten oosten van het Spaanse water. Er wordt daar de hele dag gefeest en gedronken waarna iedereen rond donker vol gas terug stuift naar het Spaanse water. Met een stevige borrel op en veel PK's komt dan alles terug en dan kun je maar beter niet met je kleine RIBje zonder licht (ja, dat staat nog op de klussenlijst) ook onderweg zijn.

In de dinghy naar Uncle-J's

Is het op zondag bal, elke dag trekt er een bonte stoet aan feestboten voorbij. Vaak volgeladen met gasten voor een dagtrip naar Klein Curacao of een rondvaart wat meer in de buurt. Niet echt ons ding, wij zijn met een eigen boot natuurlijk extreem verwend, maar als je hier op vakantie bent leuk om te doen.

We starten de nieuwe week met wat meer nuttig vermaak: maandag poetsdag. De boot is in de drie maanden in Curacao Marine Zone best vies geworden en een grote schrobbeurt kan geen kwaad. We beginnnen mooi op tijd voordat het te warm is om fysiek bezig te zijn.

Poetsen

 Anneke doet in de tussentijd een handwas en we gebruiken voor het eerst hier de watermaker. De meningen zijn wat verdeeld of je op het Spaanse Water je watermaker kunt gebruiken. De membramen kunnen erg slecht tegen diesel of olie in het water en ook je voorfilters zouden snel vol kunnen lopen door (we noemen het netjes) biologische verontreiniging in het water. We horen van een paar andere boten dat zij probleemloos water maken dus we gaan ervoor. We hebben één aan boord die per uur 90 liter drinkwater maakt uit zeewater: perfect met een bemanning van (straks) 5. Het apparaat doet het na vervangen van de filters (wat sowieso hoognodig was) perfect, behalve dat de stroomvoorziening een beetje sjofel is geregeld. 

Hij doet het !

De watermaker draait op de startaccu van de motor, wat betekent dat je de motor moet draaien als je de watermaker gebruikt. En dat terwijl we meer dan genoeg energie in de lichtaccus hebben en houden met de grote zonnepanelen.

En zwemmen

Er is een parallel-schakelaar op de boot die licht- en startaccus koppelt maar deze is nog niet aangesloten. Dankzij de vorige week aangekochte kabelschoentang en de aanwezige 50mm2 kabel heeft Robert in no-time de schakelaar netjes verbonden en kunnen we overdag water maken zonder de motor te hoeven starten. Weer een klusje gedaan.

Schilpad wordt even uitgelaten

Op de vorige wereldreis had het zelfgebakken brood een matig imago: de kinderen aten nog liever toast met boter en jam dan het zelfgebakken brood. Dit was deels te danken (of wijten) aan Robert zijn bakkunsten maar vooral ook aan de matige oven in de Ovni. We hebben nu een Omnia oven aan boord, en we proberen voor het eerst hierin brood te bakken, wat voor een eerste poging redelijk slaagt. Bemoedigend op zijn minst. 

In de categorie zelf maken richt Anneke zich op een zelfgemaakte Guacamole die heul erg lekker is en schoon op gaat bij de lunch.

Guacamole

De volledig bemanning van de Deinde komt langs gedinghied en vraagt of we vanmiddag ook mee doen met de yoga-class. Dit kunnen we natuurlijk niet weigeren, ook al zijn we wat gereserveerd over de yoga zelf. Meester Cees geeft elke maandag middag een Yoga class. Deelnemen kost 5 ANG per persoon, wat volledig naar goede doelen op het eiland gaat. Cees heeft altijd gezegd 'zolang er mensen komen ga ik door'. En dat is inmiddels al 22 jaar. 

Een man of 30 verzamelt zich met matjes bij de surfspot. Wij varen nog snel even heen en weer naar de boot voor wat fleecedekens, matjes hebben we niet aan boord als newbies. Wat volgt is een intensieve en leuke yogasessie die te doen is voor zowel ervaren yogaers (bestaat dat woord, of yogisten ?) als voor eerste-keerders. We hebben strategisch positie gekozen op de laatste rij zodat we voor ons af kunnen kijken wat anderen doen en het gaat best aardig en is zelfs best leuk. In tegenstelling tot bij de domino eindigt de les in het donker waardoor we haast opgegeten worden door de muggen. 

De door de yoga-meester voorspelde spierpijn blijkt dinsdag gelukkig niet aanwezig. We hebben zijn waarschuwing opgevolgd en niet te gek gedaan. We willen juist vandaag geen spierpijn want onze eerste kitesurfles staat op het programma. De Sint Jorisbaai is de kitespot van Curacao en hier zijn een paar scholen gevestigd. Deze baai is een lagune aan de noordkant van het eiland, met vrije wind en een groot ondiep stuk wat ideaal is voor beginners. 

Naast de kiteschool

We hebben 5 dagen les geboekt bij Kiteschool NIX en als we ons een beetje aan het leerschema houden zouden we hierna zelfstandig moeten kunnen kiten tot het niveau dat we upwind kunnen riden en staand op het boord door de wind kunnen gaan / van richting kunnen wisselen. Dat is het minimale niveau wat we denken nodig te hebben om zelf verder te leren, al dan niet geholpen door Meike en Ties. Tof dat we straks ook een sport hebben die we met zijn vijven kunnen beoefenen (naast het zeilen natuurlijk). 

Moeten we ook vijf man materiaal hebben maar daar wordt aan gewerkt: we hebben al drie complete sets en Meike en Ties krijgen een sponsorship van RRD. In ruil voor social media content krijgen ze fabriekmateriaal en daarnaast ook nog een wingfoil-uitrusting, een supboard en allerlei kleding. Dat wordt aardig sjouwen als ze vanuit Spanje deze kant op moeten komen. We gaan onderzoeken of e.e.a. niet direct naar Colombia geleverd kan worden.

Otrabanda muurschildering

Eigenaar Nick (goh) haalt ons om 08.15 op bij de Fishermen Warf. Fijn dat we de eerste dag worden opgepikt, voor de dagen erna huren we een auto om op de school te kunnen komen. Op de eerste dag leren we de kite optuigen, besturen en we leren bodydraggen met en zonder board: een manier om je te verplaatsen door het water als je je bord kwijt bent, of om een ander reden niet 'normaal' kunt riden. Nick had ons voor aanvang uitgelegd dat klanten hem soms ervaren als direct en erg serieus. Nou, daar kunnen deze Nederlanders en Noorderlingen wel mee overweg. We ervaren hem als bijzonder fijne en kundige instructeur en hebben een eerste topdag op het water.

De eerste beginselen

Een medewerker-instructeur van NIX brengt ons weer terug naar het Spaanse Water waar we ons overgeven aan een spelletje foamdice (Yahtzee met achterlijk grote schuimdobbelstenen, die Amarins cadeau heeft gekregen van vriendinnen). We sturen Norwin een appje of we zijn auto nog een week mogen huren vanaf Woensdag en dat kan.

Foamdice, mmv Renee, Iris, Tom en Mirthe 

Koken hoeven we vandaag gelukkig niet meer: het is dindag 'burgernight' bij Uncle J's. Robert kijkt voor vertrek nog even in zijn whatsapp en shoot, Norwin staat nu al bij de Fisherman Warf met de auto. Een dag te vroeg deze keer. Gelukkig zien we het en varen we even heen en weer om de sleutel in ontvangst te nemen. Toch wel enigszins vermoeid geven we ons daarna over aan rumpunch, Brassa's en burgers. Heerlijk.

Otrabanda street art

Nu we dan toch een auto hebben kunnen we ook weer een beetje toeren. We gaan woensdag naar Willemstad, eten nasikip op de markt, bewonderen de muurschilderingen in Otrabanda, gaan zwemmen, genieten van de zonsondergang, en heel belangrijk: we rijden naar Hodge Fishing Tackel. Hier kopen we lures, haken en ander visgerij om ons menu aan te vullen met verse vis. De wasabi en sojosaus hadden we vorige week al gevonden. 

Dit gaan wij dan ook vangen

Er valt wel een moedig besluit vandaag: we gaan niet naar Bonaire. We vinden de totale kosten om het land binnen te komen (sinds de recente radicale verhogingen alleen al USD 330 om binnen te komen, en dan nog USD 40 per dag ankerfee, alles is zo'n beetje x4 gegaan) niet opwegen tegen wat we denken er te vinden: veel toerisme, en weliswaar een mooie onderwaterwereld maar die gaan we ook in SanBlas/Panama en Belize vinden Daar komt nog bij dat de tocht erheen een nare is: een lange dag tegen de wind en golven in hakken. Aruba wordt dus onze eerst volgende bestemming.

Omnomnom

Omdat je op Aruba bijna zeker customs aan boord krijgt regelen we de katten toegang officieel. We sturen de Arubaanse veterinaire dienst een mail waarin we uitleggen dat we een Nederlandse gezondheidsverklaring hebben en dat de katten feitelijk aan boord in quarantaine zijn. We krijgen bijna per ommegaande een import-formulier huisdieren terug en na het invullen daarvan net zo snel een akkoord. Aruba here we come.

Ze mogen naar binnen

Fijn dus dat het met de katten geregeld is, we kunnen nu totaal relaxed beginnen aan lesdag 2. Want key voor het goed op je bord komen is dat je ontspannen blijft en je de kite het werk laat doen. Zo rol je met het insturen van de kite het bord op, strek je je loefbeen iets, en hop daar ga je. Na eerst nog wat herhalingsoefeningen met bodydraggen en kitecontrol gaan we waterstarten. En zowaar, het lukt iedereen om op het bord te komen, met natuurlijk nog wat aandachtspuntjes in de techniek maar toch, en dat op dag twee. Enigszins doorbakken omdat we vandaag om 12.30 les hadden en niet om 09.00 komen we terug op de boot met een fijne 'vibe': dit is leuk, we gaan dit kunnen, en we hebben nog drie dagen les. Meike en Ties, beware for competition.

Bij de kitespot werken ook nog wat Friezen, waaronder één uit Gorredijk die hier in de zomer les geeft. Kleine wereld.

Teiger vindt het spelletje te lang duren

Maandag, dinsdag en woensdag zijn de volgende kitelessen dus we hebben even vrij, echter er is wederom een activiteit: een workshop Latin Dancing op vrijdag, maar we hebben een excuus deze over te slaan. We gaan snorkelen bij Westpunt. Anneke heeft een duikbril op sterkte gekocht in Nederland en kan nu voor het eerste echt iets zien onder water: een openbaring. Mooi koraal, prachtige kleurige vissen. En dat liggend in heerlijk warm, blauw, superhelder water. 

Westpunt

Op de terugweg grijpen we onze misschien wel laatste kans: een grote berg patat. Letterlijk en figuurlijk: het dorp Grote Berg heeft een patatkraam langs de weg en deze ontdoen we van een grote berg van het goudgele spul.

Opgang naar de huizen bij Westpunt

Terug op de boot lijkt het wel of we iets gekrabd hebben. De wind is ook wat gedraaid dus heel goed zien kunnen we het niet maar zekerheidshalve gaan opnieuw voor anker. Meteen een goede test voor de ankerlier met de nieuwe circuitbreaker. Met boegschroef erbij hebben de startaccu en alternator het zwaar: dat zit qua installatie toch niet helemaal lekker. De bypass die Robert heeft gemaakt voor de watermaker gaan we ook met ankeren maar gebruiken. Uiteindelijk liggen we recht boven het anker en breekt het anker niet uit. We steken iets minder ketting en zakken af naar achteren: zo liggen we wel weer goed.

Mooie muurschilderingen in Otrobanda

Ieder jacht heeft zo zijn eigen etiquette en waar dat elkaar ontmoet botst het soms. De dinghy dock bij Fishermen Warf is overvol omdat je maar een half steigertje af mag meren. Meer je op een andere plek af dan lig je in de weg en maken de vissers je boot los (so they say). Als we zaterdag met de dinghy aankomen ligt steiger helemaal vol en moeten we in de tweede rij afmeren. Anneke loopt door de dinghy van iemand anders naar de wal om vast te maken. De eigenaar komt net terug met boodschappen en zegt, voor een 'hello, how are you' dat ie niet wil dat je met schoenen door zijn boot loopt. Grappenmaker, doe er een bordje op en vooral: leg je bootje niet pontificaal vooraan zodat anderen over je boot heen moeten. Een frappante start van de dag.

We got him

Niet getreurd, we gaan onderweg naar Willemstad om een juwelier te zoeken die het armbandje wat Amarins van Oma heeft gekregen kan repareren: met het aantrekken van de buitenboordmotor is een schakeltje los gegaan. Onderweg zien we een kookspullen winkel en aangezien we nog steeds een thermometer zoeken om het yoghurtmaak-proces te monitoren stoppen we daar eerst. 

Soepproeven in de kookwinkel

Het ruikt heerlijk in de winkel en het wordt snel duidelijk waarom: de eigenaar geeft hier kookworkshops en heeft een soep op het vuur staan. Of we even willen proeven ? Nou reken maar, en het is heerlijk. Met een voedselthermometer én het recept van de soep staan we weer buiten: nog een lastig te vinden item van ons lijstje in de pocket.

Relatief een kleine nog

De sieraden-reparatie service is alleen doordeweeks open dus hiervoor moeten we maandag nog een keer terug. We strijken neer bij de Emmabrug voor een koel drankje. 

Lekker !

Op de Marinetraffic zien we dat er groot koopvaardijschip onderweg is naar Willemstad en nog 8 mijl moet varen. Dat stukje hafenkino willen we wel op wachten. Eerst komen er drie slepers en een pilot naar buiten, terwijl het schip buiten afgestopt ligt. Dan gebeurt er een hele tijd niets, komt de loodsboot terug en vervolgens komt het schip zelfstandig door de brug heen gevaren. Kennelijk waren die slepers ergens anders voor. 

De slepers

Met elkaar zitten we ruim anderhalf uur op het terras terwijl we maar voor een uur parkeergeld betaald hebben. We overwegen even de 'laat maar' strategie maar Robert loopt toch maar op en neer om de parkeermeter bij te vullen. Maar goed ook, er is gewoon een heuse parkeerwacht, met wielklemmen en al.

Ooooh, Harrie, wat moet je met een .....

En zo rommelen we een beetje door in 'Spaanse Water' stijl. Af en toe een activiteit, een klusje hier en daar, een praatje, een uitje. Tijd om te gaan dus, om nieuwe dingen te ontdekken. Nog 3 dagen kiteles en dan in het juiste weatherwindow naar Aruba !