Doet ie het of doet ie het niet

Op zaterdag 21 juni heeft Amarins haar laatste werkdag bij Binnen. Het is een prachtige zomeravond dus Robert en Anneke gaan voor de 'mental support' op het terras nog wat eten en drinken. We bestellen een Binnenplank maar deze is wat aan de forse kant voor twee die ook al thuis gegeten hebben. Gelukkig krijgen we hier en daar wat hulp en op het eind schuiven ook nog onverwacht twee vrienden aan.  Amarins is ondertussen hard aan het werk maar komt af en toe even langs voor een kort praatje. Aan het eind van de avond, en een afscheid van haar collega's schuift Amarins nog bij ons aan voor een drankje. Het is wel een beetje een verdrietig moment: lang op reis betekent ook afscheid nemen en op een laatste werkavond met je leuke collega's komt dat even extra Binnen.

Klein borrelhapje, ahum

In Spanje vieren Meike en Ties een dag later 'noche de san juan', een feest ter ere van de geboorte van Johannes de Doper. Onderdeel van het feest zijn een aantal rituelen: 3 keer over een vuur springen, een rivier overzwemmen en de ochtend erna een bloemenritueel voltooien. Naast al het kite- en surfgeweld en de 'gewone' feestjes leren ze ook mooie Spaanse gebruiken kennen.

Het San Juan bloemen ritueel

In Beetsterzwaag begint de laatste week voor vertrek. Deze keer is het vertrek een beetje anders. In 2016 lag de boot in Nederland en woonden we de laatste weken aan boord waardoor we heen en weer konden rijden tussen huis en boot, en we nog laatste klusjes konden doen zonodig. Nu rijdt er zondag om 09.00 uur een taxi voor en dan moet alles klaar zijn en is er geen weg terug. Iets meer druk op de planning dus, maar onze klussen- en takenlijst is op het schoonmaken van het huis na zo'n beetje klaar.

Anneke werkt nog door tot en met vrijdag en Robert is lekker bezig in huis met het schoonmaken van ovens, de koelkast, vaatwasser, keukenkastjes etcetera. 

Ooievaarsjongen ringen

Buiten voltrekt zich het jaarlijks ritueel van het ringen van de ooievaarsjongen. Het zijn er dit jaar niet zo veel omdat veel kuikens verdronken zijn in de natte periode in Mei. Een ooievaar bouwt het nest zo grondig dat het in combinatie met poep zo goed als waterdicht is. Als er dan in korte veel tijd regen valt wordt het nest een soort zwembad, met jongen die nog niet kunnen zwemmen. Tragisch, maar zo is de natuur.

Geslaagd !!!

Dinsdag is een belangrijke dag: Amarins mag afrijden. Grote stress: 's ochtends vroeg appt de rij-instructeur dat de examinator ziek is en het CBR het examen wil verzetten naar een datum volgende week. Alleen vertrekken we zondag al !  Marcus weet met het CBR te regelen dat er o.a. een examinator overwerkt zodat Amarins om 16.00 uur alsnog mag afrijden. Gered. Amarins doet waarvoor ze gekomen is en slaagt. Sowieso fijn, maar helemaal vijf dagen voor vertrek uit Nederland. Nu hebben alledrie de kinderen hun rijbewijs. Grote dank aan, en een grote pluim voor, Marcus van Dam die hun op een leuke, goede en snelle manier heeft opgeleid.

Teiger wil mee

Wat we nog op ons takenlijstje hadden staan was 'inpakken'. Dat is deze keer niet wat kleren in een tas mikken en 'met een bankpas en paspoort kom je er verder wel'. Nu gaat het iets grondiger: papieren, boeken, kleren, bootonderdelen, kattenvoer, wat gebruik je nog de komende dagen en kan nog niet in de koffer, en zo verder. Woensdagavond zit het grootste deel in een tas en koffer. Teiger wil de letterlijke en figuurlijke boot niet missen dus gaat strategisch boven op de bagage liggen: slim van hem.

Fireball gaat op de verkeerde spullen liggen: die gaat met Joost mee met de kitespullen die we over hebben en die hij mag lenen dit jaar.

Ballie jongen, verkeerde stapel !

Amarins staat natuurlijk te trappelen om nog een paar dagen in Nederland te mogen rijden. Wel met ons als begeleider omdat ze in januari 18 wordt. De afspraak op het gemeentehuis had ze voor het examen al gemaakt zodat die in ieder geval in de agenda stond. En dan ook nog op dezelfde dag dat we ons uit gaan schrijven uit de gemeente (en uit Nederland). Een combi-bezoek dus, Amarins haar rijbewijs, en hup, in één beweging door naar het niet-ingezetenen register. Bij het loket merken we weer dat ook de ambtenaren hier weinig mee in aanraking komen: er is nog even verwarring over hoe e.e.a. te verwerken. We hebben ons gelukkig goed voorbereid dus kunnen uitleggen hoe het beste de uitschrijving te doen.

Op het gemeentehuis

Na het ophalen van het rijbewijs moet er natuurlijk gereden worden. Robert gaat op de scooter naar de WSV zodat Amarins en Anneke kunnen gaan toeren. Ze doen nog even de voor de Familie Hol specifieke bijzondere verrichting 'door de McDrive rijden' en ook hiervoor slaagt ze met vlag en wimpel. Op de terugweg komen ze bij de WSV nog de auto met de scooter wisselen want Amarins gaat nog poolen met vrienden in Drachten.

McDrive verrichting

Met een rijbewijs op zak hoef je ook niet meer met het OV, toch ? Was het maar zo'n feest. Amarins levert haar OV kaart in en die van Meike. Een jaar studiepauze is ook een jaar geen basisbeurs en geen OV-kaart. De inlever automaat blijkt verplaatst te zijn van de Albert Heijn naar het Transferium, maar dat is een beetje omrijden wat Amarins natuurlijk helemaal niet erg vindt. 

Dag OV-kaart

Tijdens het verder klaar maken van de tuin wordt wederom bevestigd dat onze walnotenboom over bijzondere gaven beschikt. Toen we ons huis bouwden waren we van plan deze boom te kappen omdat deze wat in de weg stond, verplaatsen kostbaar is en verplaatsen ook maar een hele kleine succes kans heeft. Prompt produceerde de boom 2 bakken vol met walnoten waarop we hem hebben laten staan. En nu gaan we een jaar weg en kijk: na een paar magere jaren zit hij tjok- en tjokvol met noten. Alsof de boom geen afscheid van ons wil nemen en nog even extra zijn best doet. Nou ja, gewoon toeval natuurlijk, maar wel jammer dat wij er niet kunnen genieten deze herfst.

Wal-nuts

Op vrijdag begint het een beetje te kriebelen. Morgen al de laatste dag thuis, Anneke haar laatste werkdag, nog wat geregel rondom de (voor het geval dat, op zee) geneesmiddelen die we mee willen nemen, en de laatste keer onze keuken gebruiken voordat we alles inpakken. 's ochtends komt de installateur van de robotmaaier nog een keer langs: er moest nog een bijgebied aangesloten worden. Wesley had nog geen oefenveldje. Daarna rijdt Robert op Amarins haar scooter naar Stiens, het voertuig mag daar een jaar bij Heit en Mem in de garage staan. Een lekkere toertocht langs Drachten, Burgum, Hurdegaryp en door Leeuwarden. Leuk ter ontspanning na al het gepoets en geregel. Anneke komt na haar laatste werkdag (on-site, als directeur dan)  met veel cadeautjes en lieve woorden van collega's, ook naar Stiens en samen rijden we na een kop koffie naar huis. Amarins heeft 's avond nog een feestje in Drachten, nu echt de laatste.

De scooter staat een jaartje stil

Zaterdag is dan dé dag. Althans voor de allerlaatste dingen voor vertrek. En alsof de duvel ermee speelt: wanneer Anneke 's ochtends de laatste wasjes wil draaien gaat de wasmachine stuk. Lekker dan, want we hadden al een strakke planning vandaag. Robert vindt het goede onderdeel bij de Handyman in Heerenveen en heeft niet lang daarna de nieuw pomp erin. Draaien maar weer toch ? Niet dus: de machine blijft in een electronische storing staan en niets helpt: stroom eraf, resetprocedure, moederbord los. Na een uur proberen geven we het op: er moeten nog te veel andere dingen gebeuren en dan maar vanaf Curacao een nieuwe machine besteld. De was kan wel vies mee in de koffers.

.

Doet ie het, of niet ?

Heit en Mem komen 's ochtends om ons mee te helpen met de laaste schoonmaak- en tuinklusjes: zo lief. Sabine en Isa komen nog even langs, Iet, Johan, Redmer en Falco komen ook nog gedag zeggen, superleuk.

Bloemenpracht

Halverwege de middag brengen we onze laatste auto ter inkoop naar de garage en na nog een paar uur doorbikkelen in huis hebben we om 18.00 uur werkelijke alles klaar (behalve de was dan). We lopen voor ons galgenmaal naar het dorp: bij Sjoerd en Anneke halen we onze voorlopig laatste Hollandse maaltijd. Onderweg lopen we nog even langs de Jokwei, Anneke krijgt van Jannine nog wat lege spuiten / naalden en een hechtset mee. Deze hadden we nog niet. Met een bakje koffie nemen we voor de laatste keer afscheid.

Ons Dorp

Lopend naar het dorp is, naast dat we geen auto of fiets meer hebben, ook een soort afscheidstocht: wat wonen we hier toch fantastisch mooi. En wat komen we hier ook graag weer terug.

Nu kan het nog

Dan breekt de laatste nacht thuis aan. Robert checkt nog een keer de wasmachine, deze heeft nu een aantal uren zonder stroom gestaan, en verrek, de storing is eruit. Snel een was erin en tadaaa...als nieuw. Om 01.00 uur is de tweede was klaar, we blijven nog even op om die in de droger te doen, en dan kan toch alles nog schoon mee én hebben we niet de zorg om op afstand nog reparatie of vervanging te regelen. Dat slaapt een stuk lekkerder.

Dag Friesland

Om 07.00 uur gaat zondagmorgen de wekker. Normaliter is het eerste wat we 's ochtend doen (na uit bed stappen) koffie zetten. Dat gaat nu niet want de koffiezetter is opgeborgen. We moeten het met nescafé doen. Los daarvan is er nu een belangrijker ding: zijn de katten binnen ? Check, check. Ze zijn er, zoals elke ochtend. Er zijn geen lockrituelen of zoektochten nodig. 's avonds al het kattenluik afsluiten wilden we niet omdat ze niet binnen hun behoefte doen, dus het was een klein risico.

Uitgezwaaid, zo lief

We brengen onze matrassen naar boven, ruimen de laatste spullen op, eten een krentenbol, pakken de laatste was in, en dan is het zover: de katten gaan in hun reiskooi, krijgen een kalmerend pilletje, en dan staat de taxi voor. 

Ondanks het voor een zondag redelijk vroege tijdstip is er een waar uitzwaaicommittee van onze buren. Dat is leuk vertrekken (en natuurlijk over een jaar weer fijn terugkomen).

Na een vlotte rit met nu en dan wat klagelijk gemiauw zijn we mooi op tijd op schiphol: ongeveer een kwartiertje voordat de incheckbalie open gaat. We hebben behoorlijk wat aanspraak van andere passagiers, de katten trekken aardig de aandacht met hun gemiauw. Het pilletje maakt ze duidelijk rustiger maar ze zijn niet volledig 'out'. 

Klaar voor de reis

Dat inchecken kost wat tijd met zo veel bagage en twee huisdieren. 2 van onze 3 tickets hadden we van booking.com en dan gaat het met bijgeboekte bagage vaak niet goed: die ziet de airline dan niet. Dat was snel opgelost en alle bagage bij elkaar opgeteld zaten we net onder de geboekte 100 kilo. Geen aardappelen en koffie mee dus. Voor de katten moesten we met een meneer van security mee: in een afgesloten ruimte mochten de katten uit de bench zodat ze deze bench konden controleren op inhoud. De security meneer was een kattenliefhebber (niet om te eten) en verzekerde dat er goed voor gezorgd zou worden. Heel fijn.

Drie-op-een-rij

Eenmaal ingecheckt ging alles verder vlot, en na een rustige vlucht landen we om 19.00 uur lokale tijd op Curacao. De bagage lag al op de band en de katten stonden al klaar bij de 'odd size bagage'. Bij customs moesten we de feline papierwinkel afhandelen en om 20.00 stonden we na een lange reis buiten waar de curacaose taxi ons stond op te wachten. Na een olijke rit en nog een behoorlijke huf om alles en iederaan aan boord te krijgen waren we er eindelijk. 

Anneke improviseert nog even snel een kattenbak: met een invouwbare wasmand en cornflakes staat er iets wat op een kattenbak lijkt en verrek, teiger vindt dat ook en gebruikt het als zodanig. Het oorspronkelijk idee was om zand en grid van het haventerrein te nemen tot we in de winkel waren geweest. Maar gezien het risico kakkerlakken of ander ongedierte aan boord te halen kiezen we voor de cornflakes-variant. De katten lopen wat onwennig door de boot maar zijn duidelijk blij uit hun kooitjes te zijn. Na het klaarzetten van wat water en brokjes gaan wij op bed: de pijp is wel leeg voor vandaag.

Kattenbak improvisatie

Maandagmorgen om 05.30 worden we gewekt door een tropische stortbui. Alle luiken staan open dus haast is geboden om te voorkomen dat het binnen te nat wordt. We zijn, geholpen door wat jetlag, meteen goed wakker en de eerste koffie aan boord smaakt goed. Teiger en fireball zijn volledig (en dan ook volledig) uitgeteld; de hele dag liggen ze languit te slapen en heel af en toe lopen ze even rond, drinken of eten wat, kijken even buiten, en slapen dan weer verder. De reisdag gisteren heeft ze aardig afgemat, en de combinatie met de plotse warmte helpt niet mee. De Beetsterzwaagse strategie om op de koude vloer te liggen werkt hier iets minder goed: deze vloer is niet zo koud helaas.

Teiger uitgeteld, Ball lag er ook zo bij

Ondertussen doen Anneke, Amarins en Robert in een uiterst langzaam Caribisch tempo de eerste klusjes: een beetje uitpakken, we huren een auto, en gaan wat eerste boodschappen doen. We melden ons op het havenkantoor bij Melissa en spreken af in ieder geval tot zaterdag te blijven liggen om (of nog iets later) naar het Spaanse Water te verkassen. 

Winderige dag

Via de cruiser app groep maken we wat afspraken voor sociaal contact, vooral voor de 'teenagers and young adults' van de verschillende boten zodat deze elkaar wat gecoördineerd kunnen opzoeken de eerste paar keer. Fijn voor Amarins, dat maakt het aanpassen aan de nieuwe lifestyle wat eenvoudiger. Het is deze week Keti Koti en Vlagdag, dus er zijn overal festiviteiten en dit zijn los van de lol, ook mooie kapstokken om af te spreken en elkaar te ontmoeten. Dinsdagavond spreken we af bij de Surf Club; en niet (voor de intimi) bij Uncle Jim. In principe is Uncle Jim's tuesday burgernight het vaste event, maar deze is juist morgen afgehuurd voor een prive-feest (met een optreden van Trafassi :) .

Jaaaa ! Zottis

In supermarkt Vreugdenhil is het een feest van herkenning: alle Nederlandse producten vind je hier ook. Maar ook Zottis, de buiten de koelkast houdbare Franse vruchtenyoghurtjes. We gunden onszelf deze tractatie tijdens de oversteek naar de Azoren en nu worden ze hier verkocht. Tht januari 2026, die gaan dus mee. 

Na het boodschappen doen gaan we nog even Willemstad in voor een drankje op het terras naast de Emmabrug. Daarna rijden we nog even langs Mambo beach maar alle commercialiteit daar kan ons niet bekoren. Morgen weer een dag.

De Emma brug gaat open, eerste rang

Ondertussen gaat het leven in Louro voor Meike en Ties ook gewoon door. Die vermaken zich opperbest op de kiteschool en daarbuiten. Amarins zint op een strategie om ze toch eerder al hierheen te krijgen: het duurt nog best lang tot eind Augustus.

Surfgod Ties in Spanje

Wesley

Nog 7 dagen en 19 uur en dan staat Taxi Laanstra voor de deur om ons en onze uitspatting aan bagage naar Schiphol te brengen. Eigenlijk valt het nog mee: 60kg ruimbagage, 2 katten, 1 kite-uitrusting en dan nog wat de cabine in mag. We mogen zelfs 100kg meenemen omdat deze week bleek dat er bij twee van de tickets ook al ruimbagage was inbegrepen. We hoeven dus niet behoudend te zijn, behalve dat we op Schiphol met zijn drieën het spul naar de incheckbalie moeten zien te kruien. Aanvullen met koffie, aardappelen en blikken Smac maar: we blijven tenslotte Nederlanders.

Oefenritje. Meike naar Schiphol

Net als de vorige keer gaat ook nu op het laatste moment de (nu nog enige) auto kapot. Was het toen een raambediening, nu kan Anneke de bestuurdersdeur niet open krijgen; niet van binnen ,niet van buiten, en ook niet met de remote of op welke manier dan ook. Zul je altijd zien. Dukes of Hazard stijl uitstappen was één optie, maar Anneke kiest ervoor om via de bijrijders-kant uit te stappen. Een gemiste kans. Vervelende is dat de deur dicht zit en je dus niet bij het slot kunt. Robert zoekt op google op hoe in te breken in een 5-serie en google-is-your friend: het lukt om de deur open te krijgen en daarna een in allerijl besteld nieuw slot te monteren. Hij moet het nog 10 dagen doen...onder andere om waardevolle documenten en foto's naar Heit en Mem te brengen: dat doen we op vaderdag.

Nog zien spelen op Oerrock

De afgelopen dagen staan uiteraard ook in het teken van afscheid nemen en vertrekken. Op dinsdag gaan we met zijn vieren uit eten bij Binnen in Drachten. Altijd lekker en gezellig eten daar. Dit is voorlopig de laatste keer, ook voor Amarins die zaterdag de laatste keer daar werkt. Robert en Anneke gaan op woensdag eten bij vrienden in Beetsterzwaag. Ze worden enorm verwend met heerlijk eten, en heerlijke wijn, en de avond vliegt voorbij. Hopelijk lukt het hen om onderweg een keertje langs te komen, kunnen we hen eens in de watten leggen.

In de surfbus, onderweg naar Louro

Donderdag is uur U voor de katten: ze mogen voor de tweede keer naar de dierenarts voor nog een ontwormingspil en de gezondheidsverklaring. Mauw, mauw, mauw, mauw, en dat in koor. Het begint al in de auto en gaat vrolijk door in de praktijk van de dierenarts, en weer op de terugweg naar huis, totdat ze weer uit hun kooitje zijn. Dat wordt nog wat volgende week. We hebben van de dierenarts kalmeringspilletjes gekregen (voor de katten dan) zodat ze straks onderweg wat rustiger zijn.

Vrijdag is een dag waarop er van alles gebeurt: Meike vliegt vandaag naar Spanje en ze kan met een tevreden gevoel vertrekken: alle tentamens zijn gehaald, zelfs Statistiek 3. Na een afscheidspotje Hitster en nog even de katten verdoven met Rage Against the Machine (vreemd ritueel) brengt Robert Meike naar Schiphol. De incheck gaat vlot en ook bij security is het niet druk. Voor de verandering ook geen annulering of vertraging: Meike komt keurig volgens schema aan op Santiago de Compostela, waar Ties klaar staat met de surfbus. Nou, Louro, maak je borst maar nat, met Ties én Meike op locatie.

Busje komt zo

Amarins had maandag al haar laatste orkest-repetities, vrijdag was haar laatste muziekles van 'meester' Arjan waarna we de contrabas hebben ingeleverd bij Cees Smit (de instrumentbouwer). Daarna naar de Appie voor boodschappen; Amarins geeft 's avonds een feestje voor vrienden en vriendinnen. Gezegend door de weergoden én tot verdriet van de Sigma-muurverf-geest kon de beer-pong gelukkig buiten plaats vinden. 

Beer Pong. Beetje donker.

Anneke en Robert waren vriendelijk doch dringend verzocht het erf te verlaten en waren met een Valk van de WSV gaan zeilen: geen straf op de (bijna) langste dag van het jaar. Deze keer eens niet naar Ieisicht, maar een rondje Veenhoop - Goëngahuizen - Wijde Ee - Sitebuurster Ee. Tijdens het varen kwamen we wel vijf van die varende huur-woon-arken tegen, allemaal op zoek naar een ligplaats voor de nacht. Eventjes langszij met zo'n ding maak je geen vrienden mee dus het was zoeken naar lege steigertjes. Het laatste uurtje voeren we in het donker, zonder licht, maar ach, als je de enige op het water bent.

22.30, zon net onder

Terug in Beetsterzwaag moeten we ons behoedzaam om alle fietsen heen manoeuvreren: het feestje was nog in volle gang. Waar normaal de Beukers het moeten ontgelden ('de Beukers' is de koosnaam voor de stereo-installatie thuis) was deze keer de piano de pineut. Een aantal van Amarins haar vriendinnen kunnen goed (en mooi :) ) piano spelen: prachtig om te horen.

In 2017, via Suriname, en 3 andere jachten, naar St Maarten

Renee had een super-toepasselijk cadeau: in 2016 stuurde ze dropjes, hagelslag, een hanger en een Beanie naar Suriname. Met enige (mildly put) omzwervingen bereikte het cadeau Amarins. Nu in 2025, nou ja, zie de foto. 

En in 2025

Rond een uur of twee was de rust wedergekeerd en had Amarins met twee vriendinnen het huis snel aan kant. Superleuk en gezellig zo ! 

Dinsdag moet Amarins afrijden voor haar autorijbewijs, ze kan dan nog net een paar dagen rijden in Nederland: strakke timing !

Amarins en Renee

Nu we in huis geen feestjes of grote visites meer hebben kunnen we ook met het grote  'opruimen' beginnen. De piece de la resistence is het naar de chill-room brengen van de grote banken beneden. Dit kost enige moeite, maar het is gelukt. 

Pff, hele huf

Ondertussen doet Wesley zijn werk. Wie ? Ja, Wesley. De robotmaaier moest nog een naam hebben, en aangezien hij de hele dag het gras snijdt, klein is, en voor zijn werk over een grasveldje beweegt...Wesley dus. Hij heeft nu even rust.

Wesley in de rust.

De laatste loodjes

Met het aanstaande vertrek (op 29 juni) vermaken we ons goed met de laatste klusjes in en rond het huis en voor de boot. Ook is het hier en daar nog ruimte voor een beetje ontspanning gelukkig: ook dat moet je tenslotte oefenen, stel je voor dat dat onderweg straks niet lukt. Hieronder een opsomming van waar we zoal mee bezig zijn (niet noodzakelijk chronologisch correct)

Een vreemde vorm van ontspanning is de Brio Race: een wedstrijd van 60 kilometer door de zuidwest hoek van Friesland met daarin 12 bruggen die waar mogelijk zoveel mogelijk bediend worden (vandaar de naam Brio: brug is open). Naast zeilen mag je ook bomen, peddelen en jagen: wat er maar nodig is om sneller te gaan dan een ander. Net als vorig jaar starten we voorvarend met team 'pils en peddels' (Gerard, Mirthe, Meike, Robert), in een oude valk met hele oude zeilen (de laatste die de WSV nog had liggen) die wonderwel toch goed vooruit wilde. Het eerste uur moesten we hier en daar wat modificaties aan de boot maken zodat alles heel bleef maar daarna ging het crescendo. En er was dit jaar een keer goede wind: Z3 bij de start, toenemende ZW4-5 over de dag. Als eerste van de laatste startgroep over de start, daarna niet één keer ingehaald, en uiteindelijk 7e in de Valkenklasse en 9e overall (van de 100-nog wat): een top prestatie. In 2027 weer !

Welverdiend aankomstbier

Na al dit zeilgeweld moesten er ook weer nuttige dingen gebeuren:

Meike haalde haar tweede Rabies injectie bij de GGD in Leeuwarden en wat voor foto krijg je dan gestuurd in de familie app ? De focus is duidelijk al op 'boot'

Waar je zoal op let als yachty

Donderdag 5 juni zou de robotmaaier geïinstalleerd worden maar helaas was de installateur ziek. Het was daarbij ook ongelovelijk hondeweer (harde wind, dikke stortbuien) dus ergens was het maar beter voor de arme man. Het was nog even spannend wanneer de installatie dan plaats kon vinden, maar as-we-speak gaan de draden de grond in. Voorbij is het met het wekelijks uitlaten van de motormaaier.

Hij doet het !

Op de WSV ligt een nieuwe fietsveerpont te wachten om ingezet te worden als  'oerset' van Buitenstvallaat naar de overkant van het Geaster Djip. Als Robert daar dinsdagavond langs komt ligt deze pont wel héél scheef. Samen met Jan gaan ze op onderzoek: in het achtercompartiment van de stuurboorddrijver staat ongeveer 50 centimeter water en een deel van de electronica staat al met de voetjes in het (gelukkig zoete) water. Met een dompelpomp en puts maken we de pont leeg en bellen met de gemeente zodat ze ervan weten en kunnen uitzoeken hoe dit heeft kunnen gebeuren. Zou toch zonde zijn als de pont al voor ingebruikname stuk is / gaat.

De pont leeg hozen

Tweede Pinksterdag gaan Anneke en Robert met een valkje erop uit. Even lekker uitwaaien. De wind is iets westelijker dan voorspeld dus het is opkruisen richting Eernewoude waardoor we zoals gewoonlijk niet verder komen dan Iesicht om ons daar te laven aan de vertrouwde nachos, Chardonnay en Aflligem blond. Voor de wind terug met een boom in de fok is het lekker opschieten.

The usual bij Iesicht. Nachos buiten beeld

Zoals eerder geschreven is de Frank verkocht. Zaterdag a.s. gaat Robert in Stavoren de nieuwe eigenaren even op weg helpen met de installaties aan boord. De nieuwe eigenaren hebben mooie plannen met de boot: eerst een paar seizoenen in Nederland en de boot hier en daar wat verbeteren en dan richting Middellandse Zee. Fijn dat de boot een goed nieuw thuis heeft gekregen en vooral ook fijn dat deze verkocht is voor ons vertrek.

Zwemt er zomaar een ree over

Een jaar weg met de boot betekent ook afscheid nemen. Anneke, Meike en Amarins hebben een 'dameslunch' bij het Theehuis in Grou: lekker eten en kletsen met Mem, Isa, Sabine en Ietje. De zaterdag voor Pinksteren gaan we met zijn vieren (Ties is tenslotte al in Spanje) naar Brabant om met de het grootste deel van de familie Hol te 'pitch- en putten' en te BBQ-en. Het weer houdt niet over, maar met hier en daar even schuilen onder een boom of in de golfcart, weten de meesten 9 holes te volbrengen. Meike en Amarins willen wel 'op golf' als we terug zijn. Dan willen wij wel 'op BBQ'. Anneke heeft hier en daar nog een zakelijke lunch of diner om alles goed achter te laten.

Robert en zijn vader in de golf cart

Elon Musk mag dan wel een rare snuiter zijn, hij heeft toch maar mooi een betaalbare breedband-satelliet-internet-oplossing weten te realiseren. Onze Starlink set is binnen en het aanzetten en activeren was inderdaad een 5-minute job. Ongelovelijk, neerzetten, activeren en hop, 200Mbit internet. En dat zonder enig moeite nog om de antenne te richten of wat. Geen geklooi meer met lokale sims en het 'stelen' van WIFI netwerken, plug en play internet.

Gezellig lunchen met de dames

Meike heeft de afgelopen 5 maanden 'stage' gelopen bij GGZ Friesland. Voor de studie hoeft dit niet maar het leek haar heel leuk en leerzaam en bovendien een goede motivatie-booster voor de studie: 'wil ik dit?', 'is forensische inderdaad de richting die ik op wil?'  Ook voor Meike was er dus een extra afscheid. Bescheiden als ze is had ze niet door hoe waardevol haar bijdrage en aanwezigheid was geweest. Gelukkig maakten haar collega's dit op haar laatste dag meer dan duidelijk. 

Daar doe je Meike een groot plezier mee !

Af en toe bereiken ons jaloersmakende filmpjes uit Spanje. Ties heeft het daar uitstekend naar zijn zin. Meike kan ook niet wachten die kant op te gaan. De kitetas ligt al 2 weken prominent in de woonkamer, klaar voor vertrek. 20 juni gaat zij die kant op om samen met haar broer Louro onveilig te maken. Maar daarvoor eerst nog twee tentamens: de eerste ging uitstekend maar maandag a.s. staat Statistiek 3 op het programma: niet Meike's favoriet (mildy put).

Ties (en Meike) begin Mei in Spanje, living the dream.

Tussendoor was er even tijd om te kijken wat we nog aan kaarten en pilots nodig hebben. Het kan beter zijn deze in NL te bestellen (ondanks de extra kilo's in de koffer) omdat je aan de overkant maar moet afwachten of, en hoe snel, ze te krijgen zijn. Een rondje langs de boekenkasten in huis levert cruising guides op voor Panama, Belize/Guatemala/Mexico, Cuba en Jamaica.  Die hadden we dus kennelijk al, handig ! Colombia is online beschikbaar dus we zijn voor het eerste deel van de reis compleet. Kaarten hebben we digitaal maar alleen op grote schaal op papier. Voor een paar gebieden moeten we nog detailkaarten vinden.

Ander soort kaartjes, ook die gaan mee !

In de categorie 'boot' staan er nog een paar items op de wenslijst: een wasmachine. We hebben een eenvoudige uitgezocht: een 3kg hotfill machine met losse afvoer. Vraag is even hoe we deze op Curacao krijgen: Anneke heeft bij een lokale winkel de vraag uitstaan wat het kost om het apparaat op Curacao geleverd te krijgen.  In een wasmachine moet ook water (en in onszelf, en in de douche, en in het eten) en met vijf man aan boord gaat er heel wat door. Gelukkig zit er een goede watermaker in de boot die 90 liter per uur drinkwater maakt uit zeewater. Voor de voorfilters nemen we extra cartridges mee uit Nederland. Vooral in kustwater en in het Spaanse water lopen deze filters snel vol dus regelmatig wisselen is nodig. Daarbij nemen we ook een pot natriummetabisulfiet mee om de membramen te kunnen reinigen en conserveren. Ook voor de motor hebben we hier in NL extra brandstoffilters (en impellors) besteld: beter een aantal bij je dan ter plekke op zoek moeten als je al een probleem hebt met de motor.

It paad werom, voor de wind.

Bij de kringloopwinkel in Drachten scoren we voor 7,50 twee grote reistassen: nu kunnen we alle bagage wel ingepakt krijgen denken we.

De zomer is in Nederland ook weer aan: vanavond voor de laatste (en tweede keer dit jaar :) ) de BBQ aan: dan kan deze daarna ook opgeruimd. Morgen met de laatste rommel naar de stort en dan zijn we eigenlijk wel klaar voor.

Klaar voor de start ? Go !

 Waar we de vorige blog al een jaar voor vertrek waren waren gestart hebben we deze keer een beetje verzaakt. De voorbereidingen zijn al een tijd in gang nadat we besloten om nog een keer met zijn vijven lang op reis te gaan.

Waarom eigenlijk nog een keer ? Nou ja, die vraag is eenvoudig te beantwoorden: omdat het fantastisch is op zo'n manier te reizen met elkaar en er weer even helemaal uit te zijn. Anneke en Robert waren al van plan nog een keer te gaan maar dan met zijn 2-en, wat het meest logisch leek. Alleen kwamen we de kinderen regelmatig met de vraag 'kunnen we niet nog eens met zijn allen ?' Op enig moment afgelopen zomer hebben we daar wat over doorgepraat en besloten nu nog een keer te gaan.

Wat moest daar allemaal zoal voor gebeuren ? In ieder geval deze keer niet alles met school en leerplicht organiseren: de kinderen kunnen eenvoudig hun studies een jaar onderbreken.

Onderweg vanaf Martinique

Er moest wel een grotere boot komen omdat met 5 volwassenen aan boord wonen wat meer privacy vraagt en er ook een heleboel kitegear mee moet deze keer. De Feeling ging in de verkoop (en is inmiddels verkocht) en we gingen op zoek naar een 50-voeter met liefst 5 hutten. Via Estland en Kroatie belandde Robert uiteindelijk op Martinique om daar een Bavaria 50 te kopen. Het schip was technisch goed, compleet uitgerust en de 'price was right' dus dat was geregeld. 

Gespot op de webcam bij aankomst op Curacao

Omdat we pas in Juli vertrekken moest het schip wel buiten de hurricane zone gebracht worden. Met lokaal opgesnorde bemanning (per-boot-rond-de-wereld-lift-fransen) heeft Robert in Maart de boot naar Curacao gevaren waar deze nu op ons ligt te wachten.

Zo lieten we 'm begin April achter op Curacao

Andere logistiek was ons al bekend van de vorige keer: alle regelarij met verzekeringen, belastingen, het huis, de tuin (robotmaaier en jaja, de vijver is nu ook klaar !), de auto's, inentingen, preventieve geneesmiddelen,  en zo nog één en ander.

Wat wel nieuw is: de katten. Het lukt deze keer niet om een goed logeeradres te vinden voor Fireball en Teiger. (Smokje is in 2019 overleden op de respectabele leeftijd van 18 jaar, en Snoesje zijn we al 2 jaar kwijt, dus die zal ook niet meer in leven zijn). In een asiel achterlaten vinden we geen optie. Dus ze gaan mee op de boot (en dus ook mee in het vliegtuig naar Curacao). Nu zijn er veel scheepskatten op zeiljachten maar het zal wel even wennen zijn voor ze. De eerste serie intentingen zit er in, en 2 weken voor vertrek krijgen ze nog een check en een gezondheidsverklaring en dan mogen ze mee.

Onwetend van wat ze te wachten staat...

Ook nieuw is dat we deze keer niet in Nederland starten maar op Curacao. Dat betekent dus met een heleboel bagage naar Schiphol en direct cold-turkey de tropen in. 

Onderdeel van de bagage