Herfst

Het is feest in de Linton Bay appgroep: kennelijk is de losgeslagen boot van een Fransman die al eens eerder een jacht door de ankerplaats heeft laten waaien en er niet zoveel om lijkt te geven. Nu is er een jacht wat zijn anker heeft moeten kappen, en twee catamarans hebben schade  aan de boegen. 

Buitje boven Linton Bay

Met vereende krachten van zeven dinghies wordt het stalen hok richting het rif geduwd waar deze voorlopig veilig aan de grond ligt. De eigenaar heeft nog niet van zich laten horen, tot ongenoegen van de community. De online suggesties om het probleem op te lossen varieren tussen confisqueren en er een drijvend restaurante van maken tot met raketten naar de bodem jagen. 

Het is ook feest, maar dan echt, bij de Familie Hol. Meike heeft haar eerste tentamen van de Minor aan de Open Universiteit gehaald: Staatsrecht is binnen. Een mooie start waarmee Meike bewijst dat op afstand studeren vanaf de boot mogelijk is.

De losgeslagen boot

Nadat de Deinde onze bijboot terug heeft gebracht, kopen we nog wat groente en fruit, betalen het ligggeld en verlaten vervolgens de haven van Linton Bay om onderweg te gaan naar Bocas Del Toro. We plannen een tussenstop op Escudo de Veraguas, op tweederde van de afstand naar Bocas en weer eens een nachtje door.

Nu dan toch ?

Het is ook feest bij de Familie Hol. Meike heeft haar eerste tentamen van de Minor aan de Open Universiteit gehaald: Staatsrecht is binnen. Een mooie start waarmee Meike bewijst dat op afstand studeren vanaf de boot mogelijk is.

De dag begint goed: we kunnen zowaar zeilen. En kunnen zeilen betekent dat we ook kunnen vissen, we slepen liever geen vislijn als we op de motor varen. We zeilen tot bij Colon voor de deur waar we door de ankerplaats van het Panama Kanaal doorvaren. Helaas komen we hier ook in de Caribische countercurrent terecht die met twee knopen op de neus staat. Omdat ook de wind wat inzakt moet toch de motor weer bij om voldoende gang te houden.

Melissa

Waar wij hier soms wat mopperen over het gebrek aan wind of de richting ervan: in Jamaica komt Hurricane Melissa over. Er worden windstoten van honderzeventig knopen gemeten op de eyewall, nog niet eerder gemeten waarden. Best gek dat je daar toch relatief dichtbij bent nu. We merken er niet veel van, of het moet de lichte, een beetje bokkige,  swell uit het noorden zijn.

Wachten op de passage van het Panama Kanaal

We motoren rustig voort en kruipen wat dichter onder de wal om uit de felste stroom te blijven zodat we gemiddeld boven de vier knopen blijven varen. In de verte ontwikkeld zich weer een lijn regen- en onweersbuien en dit luidt een periode van een week in waar het weer meer aan de herfst in Nederland doet denken dan aan een Caribische herfst. Behalve de temperatuur dan.

Meer regen

We gaan met een mooi bliksemshow de avond in en hebben de wachten voor de verandering ingedeeld in drie-keer-vier. Amarins en Meike doen samen een wacht, en Anneke en Robert elke één. Ties zit nog in Nicaragua.

Teiger

We kunnen zowaar 's nachts af en toe een paar uurtjes zeilen. Heerlijk dat dan de motor even uit kan. Regenen blijft het wel. In de verte zien we steeds een rood boordlichtje: dit is van de Deinde die ook onderweg is naar Veraguas.

Veraguas

In de loop van de ochtend komen we bij Veraguas aan en we gaan als het anker in de grond zit meteen de wal op. Landen is nog even een dingetje: er staat wat swell op de kust en het strand loopt steil op uit de zee. Dat betekent branding en dus goed timen, de vloedlijn op, uitstappen en de dinghy het strand op slepen voordat een volgende golf in en over je bootje breekt. Zonder problemen komen we aan de wal, zwemmen wat en verkennen wat van de grotten en kustlijn. Prachtig hier.

Een vogel lift een stukje mee

Een strandje verderop is nog een groepje zeilers. Het blijkt een groep Denen te zijn die in wisselende samenstelling rond de wereld zeilt. Ze liggen aan de westkant van het eiland geankerd en hopen later op de avond nog een kampvuur / BBQ te houden op het strand. Hoewel ons het idee ook leuk lijkt gooien de weergoden roet in het eten: rond zes uur betrekt de lucht, rommelt en bliksemt het en gaan de hemelsluizen weer open.

Escudo Veraguas

We besluiten om de volgende morgen het laatste stukje naar Bocas del Toro te varen. Gaan we later dan hebben we fors wind, en stroom, tegen. Wachten op deze ankerplaats is ook niet ideaal: we liggen onbeschut voor westenwinden dus wachten zou erg oncomfortabel worden. 

Anker-op dus en we varen de laaste veertig mijl naar Isla Bastimentos. Het lijkt soms wel alsof we vliegen tussen zee en lucht, zo hard regent het. Soms is het bijna-droog maar snel daarna valt het weer met bakken uit de lucht. We zitten onder de bimini en buiskap redelijk droog gelukkig maar doen zelfs onze zeiljassen aan: achter de stuurstand regen je kletsnat. We zijn blij als we als het anker laten vallen bij Bastimentos en zijn toe aan een Irish Coffee of warme chocomel. Dit laatste hebben we dankzij de oplos-nesquick, heerlijk, het lijkt wel herfstzeilen. We hebben het zelfs een beetje koud gehad.

Nog meer regen

Bij Isla Bastimantos liggen we in een soort baaitje tussen de riffen heerlijk rustig. Tijdens een droogmoment komt Calypso aangepeddeld. Hij is de lokale gids die wandelingen naar het dorpje en de achterliggende natuurtracks organiseert. We gaan graag met hem op stap en spreken in de middag af, samen met de Deinde.

In de mangrove bij het dorp

Teletubbies

Met Calypso in onze dinghy varen we de rivier op, door de mangroves, naar het dorpje. Bij aankomst voldoen we de tien dollar per persoon die ten gunste komt aan de ontwikkeling van het dorp. Ze kunnen dit goed gebruiken: er was veel werkgelegenheid in de nabij resorts en hotels maar het aantal bezoekers in sinds Corona nog niet hersteld. Ze kunnen ons bezoekgeld goed gebruiken. We zien in het gastboek dat de vorige gasten op zesentwintig oktober  hier waren. Bijna een week geleden. Ook met zeilers loopt het niet storm.

We lopen door het dorp waar alle kinderen en volwassen ons met belangstelling bekijken en groeten. Er lopen overal kippen en wat stuks groot vee. Een groep jongens speelt voetbal op een veldje wat meer onder dan boven water ligt. Het deert ze niets en de moeders doen de was wel weer.

Op de red frog trail

Als we het dorp uit lopen komen we eerst in een soort teletubbie landschap terecht: glooiende groene heuvels met tapijtachtig gras. In een poel probeert Calypso de aligators te lokken maar ze laten zich niet zien.

In het dorp op Isla Bastimentos

Verderop lopen we de jungle in, en de naam 'regenwoud' wordt weer eer aan gedaan. Miezerde het eerste een beetje, nu is het weer volle bak plenzen. Alles, inclusief wijzelf, is zeik- en zeiknat. We moeten door enkeldiepe plassen water en modder, over geimproviseerde bruggetjes en zelfs langs een slingerliaan: de gids speelt even Tarzan en we zien hem ongeveer vier meter boven de grond voorbij vliegen. Gelukkig is dit vooral show, en kunnen we ook over de grond verder.

We weten een luiaard te spotten, met moeite weliswaar want deze zit verstopt hoog in het bladerdek en heeft zich, vanwege de regen, klein gemaakt. Een 'red frog' zien we wel van dichtbij. Een prachtig diertje.

De beroemde red frog

We slapen nog een heerlijk rustige nacht in de stromende regen en vinden de volgende morgen de bijboot weer gevult met enorme plens water. We gaan anker op om het laatste stukje naar Bocas Town te varen, wederom in de regen en met wind op de kop. Je zou bijna vergeten in de Carieb te zijn.

Gelukkig hebben we wel, zoals bijna elke dag, weer dolfijnen bij de boot. Deze keer in de luwte van Isla Colon, vlakbij Bocas Town. Het blijft, hoe vaak je ze ook ziet, machtig mooi om deze dieren in de buurt te hebben.

Ankeren in Bocas is nog even puzzelen. Er zijn ondieptes van nog geen meter, en dan plots loopt de bodem af naar twintig meter diepte. De bodem is koraalgruis en soms zand. Twijfelachtig dus qua houdkracht, en dat met die dieptes. De plek is er ook berucht om dat er met wat wind altijd boten op drift raken. We ankeren daarom wat verderop met goed veel ruimte om ons heen in zeventien meter water. Zestig meter ketting erachteraan en we liggen alleen op het gewicht van anker en ketting voorlopig wel goed.

Lekker uit eten in Bocas Town

Amarins had een goed restaurant uitgezocht, de Méren Pool bar om te vieren dat we weer in de bewoonde / toeristische wereld zijn. Bocas Town maakt een goede eerste indruk: een prettige levendige sfeer met veel winkels, barretjes en muziek. Het restaurant is top en we genieten van heerlijk eten en drinken. Het kost wel nog wat moeite om terug op de boot te komen: we hebben onze dingy bij Daniels' dinghy dock geparkeerd maar ons niet gerealiseerd dat het hek 's avonds op slot gaat. En wij hebben niet vooraf een sleutel geregeld: toen we aankwamen was er niemand aanwezig. We weten Daniel telefonisch te bereiken en hij komt voor ons de poort openen. We hoeven dus niet over het hek te klimmen, vanaf de buren erheen te zwemmen, of een watertaxi te regelen. Daniel is een heel relaxte kerel en vindt het allemaal prima.

,

Afvoerbuisprut, ongeveer een-derde ervan

Het is niet alleen qua weer 'herfst', maar ook qua boot-onderhoud. Er gaan in een dag tijd drie dingen stuk. Eerst zit de electrische WC verstopt. Wederom de afvoerslang. Eerder hadden we al tot de vuilwatertank schoongemaakt, maar naar nu blijkt zit het deel naar de afvoer ook helemaal dicht met urinesteen. Een goor maar dankbaar klusje.

Afsluiter vervangen

Bij het willen gebruiken van de watermaker breekt de handle van de afsluiter van de afvoer af. In dichte stand, dat wel, maar hier moet een nieuwe afsluiter op. In Bocas hebben ze de goede maat en na het afpluggen van de huiddoorvoer en wat krachttermen vanuit het veel te kleine en volle gootsteenkastje is de afsluiter vervangen.

Bocas Town sea front

Tenslotte komen we er door alle regen achter dat de boot op een paar plekken lekt: bij de motor- en boegschroefbediening, en bij een paar scepters. We lossen een deel hiervan alvast op op de enige droge dag die ons wordt gegund. Ook de was kan even worden gedaan nu het droogzaam weer is.

De parade

In heel Panama wordt op drie november de onafhankelijkheid van Panama gevierd. Overal waar we tot nu toe waren oefenden scholen en drumbands voor de optochten. Nu in Bocas Town zien het resultaat van het lange oefenen: een lange optocht in prachtige kostuums.

Anneke in de bakskist, moertjes tegenhouden

We verkassen op vier november naar Isla Solerte. Hier is een kleine Marina waar we onze boot een paar weken achter laten om over land naar Costa Rica te reizen. De haven ligt super beschut in de mangroves en is 'off-grid': er is geen walstroom en alleen regenwater. Nu zijn we toch niet aan boord dus de wat mindere voorzieningen zijn geen probleem. Er is hier een kleine gemeenschap zeilers die hier aan de boot werken, of gewoon zijn blijven plakken. Opvallend veel Argentijnen zitten er tussen, maar ook een paar Zwitsers, een Nederlandse Canadees en een, letterlijk en figuurlijk, verdwaalde Amerikaan. Allemaal reuze vriendelijk maar ook wel typisch voor, vooral, mannen die met hun boot ergens een beetje 'zoek' raken.

De katten in de Panga

Er zijn een paar manieren om Meike en Amarins heel vroeg van bed te krijgen. Eén ervan is dwang wanneer we ergens heen moeten reizen. Een andere is een voorverkoop van concertkaarten in de Europese tijdzone. De wekker staat op half vier en de dames zitter er klaar voor. Het vroege opstaan wordt beloond met kaarten voor The Neighbourhood voor volgend jaar.

Als wij naar Costa Rica zijn wil de Deinde weer op onze katten passen, super fijn. Op donderdagochtend vangen we de onfortuinlijken en brengen ze met de Panga van de haven naar de Deinde toe die nog bij Bocas Town ligt geankerd.

Onze haven

Wij hebben nu de handen vrij om spullen te pakken en naar Costa Rica te reizen: vrijdagochtend vertrekken we naar Almirante vanwaar we met een pendelbus de grens over gaan.